Opowiadanie 33

Opowiadanie 33

„Kawał Piotra”

*Tydzień później
Martyna i Piotrek przyszli odwiedzić Asię, dziewczyna była cały czas w szpitalu, miała robione badania, Martyna w ręku trzymała gazetę, usiadła na krześle, a Piotrek stał obok Martyny.
-Cześć Asia, przyniosłam Ci gazetę, może chcesz poczytać?- zapytała z uśmiechem Martyna.
-Dziękuję Martyna, tylko, że litery są dla mnie za małe, mogłabyś mi poczytać?- zapytała nieśmiało Asia.
-Oczywiście nie ma problemu, przepraszam- powiedziała Martyna, otworzyła gazetę i zaczęła czytać artykuł, do sali weszła Marta, przywitała się z Piotrkiem po cichu i słuchała jak Martyna czyta.
-Cześć Asiu, jak się masz?- zapytała Marta.
-Dzień dobry Pani doktor, dziękuję już lepiej- powiedziała Asia.
-To się cieszę, jeszcze robimy Ci badania, szczegółowe- powiedziała Marta.
-O mamy następnego gościa- ucieszyła się Asia.
-Witaj Asia, widzę, że masz dużo gości, skradłaś ich serca, a raczej nasze serca- powiedział z uśmiechem Wiktor.
-Panie doktorze, Pan to mnie umie rozbawić, cieszę się, że Pan przyszedł lubię Pana, poprawia mi Pan humor- powiedziała Asia, śmiejąc się.
-Asia ja zostawię tą gazetę, poczytam Ci jak skończę dyżur- powiedziała Martyna.
-Jasne dzięki Martyna, dziękuję, że tu przychodzicie do mnie- powiedziała wzruszona Asia, przytuliła Martynę, a Piotrkowi przybiła piątkę, i Wiktorowi też.
-Dzieciaki zbieramy się mamy wezwanie- powiedział Wiktor, wszyscy zebrali się i poszli, w sali została tylko Marta, usiadła na krześle, sięgnęła po książkę, która leżała na szafce Asi, zaczęła czytać, Asia słuchała uważnie jak dr Marta czyta, po chwili zasnęła, a Marta odłożyła książkę i wyszła, poszła po jej wyniki do pokoju lekarskiego.
-Cześć Piotr, co Ty masz taką minę?- zapytała Marta.
-Cześć Kochana, a właśnie przeglądałem badania Asi, zobacz- podał jej stos badań.
-Ona musi mieć jak najszybciej zrobioną operację serca- powiedziała zmartwiona Marta.
-No niestety, nie ma innego wyjścia- powiedział Piotr.
-Muszę iść do Hany na badania dzisiaj- powiedziała Marta, uśmiechając się do Piotra.
-To idź, teraz, już! Zastąpię Cię na ten czas.- poganiał ją Piotr.
-Ty zawsze jesteś taki?- zapytała Marta.
-Jaki?- zapytał Piotr, marszcząc brwi i czoło.
-Taki uparty?!- powiedziała stojąc blisko niego Marta.
-Zawsze! Zawsze wtedy kiedy chodzi o bliskie mi osoby!- powiedział Piotr, śmiejąc się.
-Piotrek… - powiedziała przytulając przyjaciela mocno.
-Poszła mi stąd do Hany!- powiedział wskazując na drzwi i grążąc palcem.
-Grozisz mi?- zapytała.
-Tak grożę- zaśmiał się.
Marta poszła do Hany, po wykonanym badaniu Hana powiedziała.
-Jest wszystko ok, dzieci rozwijają się prawidłowo, tylko więcej odpoczywaj, bo ciągle widzę Cię biegającą po szpitalu- powiedziała Hana.
-Dobrze Hana, ale ja nie umiem siedzieć w jednym miejscu, muszę coś robić- powiedziała Marta.
-Dobrze, ale proszę nie przesadzaj z tym- powiedziała troskliwie Hana.
-Dobrze, dobrze- skinęła głową Marta.

Wyszła i poszła na Izbę, podeszła do Piotra.

-Możesz już iść- powiedziała Marta.

-Nie, nie ma mowy, nie zostawię Cię tu samej, zobacz ile tu jest ludzi…- powiedział Piotr.

-Skoro się tak upierasz to dobra- powiedziała Marta.

-No myślę- powiedział Piotr.

Na salę weszła Martyna, Piotr i Wiktor.

-Mamy dla Was pacjentkę, uraz głowy, utrata świadomości, ciśnienie w normie, podaliśmy jej płyny- opisał Wiktor.

-Jasne, już się nią zajmiemy- powiedział Piotr.

-A Wy macie razem dyżur?- zapytał Wiktor.

-Nie, tylko Piotr uparł się, że mi pomoże- powiedziała Marta.

-Bardzo dobrze zrobił- powiedział Wiktor.

-Doktorze mamy następne wezwanie- powiedział Piotr.

-Idę, to pa- powiedział lekarz i wyszedł.

-Pa- powiedzieli i zabrali się do pracy.

Po 4 godzinach skończyli dyżur, poszli się przebrać, wyszli ze szpitala, poszli w stronę domu Marty.

-Dziś czuję się zmęczona, masakra dziś z tymi pacjentami- powiedziała Marta.

-No dziś wyjątkowo było dużo ludzi…- powiedział Piotr.

Idąc spotkali Artura, przeszli obok, jednak on ich zaczepił.

-Kogo ja widzę, Marta i Piotr, co Wiktor Ci się już znudził?- zapytał śmiejąc się.

-Kiedy Ty wreszcie dasz mi spokój. Wkurzasz mnie! Daj mi spokój- powiedziała zła Marta.

-Nie denerwuj teraz Marty- powiedział Piotr.

-A to dziecko to Twoje?- zapytał Piotra Artur.

-Odczep się- powiedziała Marta.

-Marta nie denerwuj się- powiedział Piotr.

-Chodźmy!- powiedziała lekarka.

Marta i Piotr poszli, po chwili byli już pod domem, Marta wyciągnęła z torebki klucze i otworzyła dom, weszli do środka, Piotr poszedł do kuchni i zrobił herbatę, przyniósł ją do salonu, usiadł obok Marty, przytulił ją, ona oparła głowę o jego ramię.

-Lubię spędzać z Tobą czas- powiedziała z uśmiechem Marta.

-Ja z Tobą też, bardzo bardzo- powiedział Piotr

Marta wyciągnęła z torebki zdjęcia USG, podała je Piotrowi.

-Zobacz- powiedziała promieniejąc.

-Super, dzieci są już większe- powiedział z zadowoleniem.

-Pij herbatę- powiedział, podając jej kubek z gorącą herbatą.

-Już- powiedziała biorąc kubek do rąk.

Siedzieli tak rozmawiając, Marta śmiała się z żartów Piotra, po 2 godzinach Wiktor wrócił z pracy, przywitał się z Martą i Piotrem, usiadł i rozmawiał z nimi, Marta pokazała mężowi zdęcia USG, Wiktor ucieszył się i ucałował żonę.

*Tydzień później

Martyna i Piotr skończyli dyżur, Martyna chciała się przebrać, jednak nigdzie nie mogła znaleźć swoich ubrań, zapytała Piotrka.

-Piotrek widziałeś gdzieś moje ubrania?- zapytała zła Martyna.

-Nie, nie widziałem, możesz wrócić do domu w stroju ratownika- zaśmiał się Piotr.

-Piotrek!!! To nie jest śmieszne!! Nie mogę ich znaleźć- kobieta odwróciła się.

-Martynka tego szukasz?- zapytał, a w ręku trzymał jej ubrania.

-Piotrek!! Oddawaj moje ubrania! To nie jest śmieszne, przegiąłeś!- powiedziała zła, rzucając w niego swoją koszulką.

-Dobrze to jutro będziesz chodziła bez koszulki- zażartował.

-Piotrek, oddawaj ją!- powiedziała, zabierając mu swoją koszulkę, zła wyszła, Piotrek próbował do niej zadzwonić jednak ona nie odbierała…