Opowiadanie 55 :)

Opowiadanie 55

„Jesteś naj pod każdym względem”
 

*Dwa miesiące później

Martyna była już w szpitalu, od kilku dni, miała już skurcze, ale jeszcze nie tak silne, patrzyła w okno był szary listopadowy dzień, do sali  wszedł dr Wójcik, podszedł do młodej ratowniczki, usiadł na krześle.

-Martyna jak się czujesz?- zapytał lekarz.

-Dziękuję dobrze, ale chciałabym już urodzić…- powiedziała i uśmiechnęła się.

-Spokojnie, masz już skurcze, myślę, że poród zacznie się już niedługo…- poklepał ją po ramieniu.

-Aaaaa, doktorze, jaki mocny skurcz, następny….- powiedziała zwijając się z bólu.

-Położna! – krzyknął lekarz, a kobieta szybko przybiegła.

-Jak będę rodziła kilka godzin, to nie wiem czy to wytrzymam…- powiedziała Martyna, oddychała bardzo głęboko.

-Martyna dajesz jeszcze trochę, bo widzę już główkę- powiedział dr Wójcik.

-Nie mogę już doktorze….Bardzo boli....- powiedziała młoda kobieta.

-Jeszcze troszkę…- powiedział lekarz, kobieta mocno prze, ostatkiem sił.

-Mam! Śliczny chłopiec!- powiedział lekarz patrząc na zmęczoną i spoconą Martynę.

-Mogę go zobaczyć?- zapytała zmęczonym głosem, lekarz podszedł do niej i położył na jej rękach małego chłopca. Martyna uśmiechnęła się do synka, po chwili przytuliła go i pocałowała w czółko, czekała na tę chwilę całe 9 miesięcy i w końcu się doczekała. Lekarz z położną zabrali dziecko na badania, a Martyna dostała zalecenie odpoczywać.

Piotrek po skończonym dyżurze udał się oczywiście do szpitala, wszedł do sali Martyny i usiadł na krześle, Martyna spała, ale kiedy usłyszała kroki obudziła się, przywitała Piotra uśmiechem.

-Hej Kochanie, już urodziłam jakieś dwie godziny temu- powiedziała uśmiechając się do męża.

-Już? Czemu nie dzwoniłaś?- zapytał lekko zawiedzionym głosem.

-Kochanie, ja siły nie miałam, ani o tym nie myślałam, bo skurcze były bardzo mocno i raz dwa urodziłam- uśmiechnęła się.

-Moja dzielna Martynka- pocałował ją w czoło.

-Dzielna, piękna i w ogóle- uśmiechnęła się.

-Jasne, jesteś naj pod każdym względem!- powiedział i uścisnął jej dłoń.

-Ja myślę- uśmiechnęła się, a do pomieszczenia wezła pielęgniarka z synkiem Martyny i Piotra, Piotrek zerwał się na równe nogi z wrażenia, podszedł do pielęgniarki i wziął po raz pierwszy synka na ręce.

-Musimy wybrać dla niego imię…- powiedziała Martyna patrząc na Piotra i synka.

-Wybierzemy spokojnie, a może jakieś zwykłe?- zapytał Piotr.

-Też tak myślę, tylko musimy wymyślić jakie- powiedziała i zamyśliła się, do sali weszła Marta, podeszła do świeżo upieczonych rodziców i powiedziała:

-Już dobiegły mnie słuchy, że urodziłaś pięknego chłopca!- powiedziała i podeszła do Martyny, przytuliła ją i pogratulowała zarówno jej jak i Piotrowi.

-Pani doktor, ktoś Panią szuka- powiedziała pielęgniarka do lekarki.

-Jak zawsze, ani chwili spokoju, muszę już iść…- powiedziała i wyszła. Poszła pośpiesznie na Izbę, jednak na jej drodze stanął jej dawny znajomy- Karol.

-Karol, co Ty tu robisz?- zapytała zdziwiona.

-Przyszedłem….bo chciałem Cię zobaczyć…- powiedział młody aktor uśmiechając się.

-A jak Ania?- zapytała ciekawa.

-Gra już w spektaklach, wszystko jest w jak najlepszym porządku- powiedział i się uśmiechnął.

-To się cieszę- uśmiechnęła sę lekko.

-Mieliśmy się umówić na kawę….- powiedział blondyn uśmiechając się.

-Wiem, ale ostatnio jestem zawalona pracą, a później dom dzieci…- powiedziała poważnie.

-To dziś po pracy zabieram Cię na kawę!- powiedział stanowczym tonem, podszedł bliżej i spojrzał na Martę, a na jej policzku pojawił się lekki rumieniec.

-Muszę iść na izbę- powiedziała i poszła.

-O której  mam być?- zapytał.

-O 15 kończę dyżur- powiedziałą i weszła do pomieszczenia.

Była godzina 14, mężczyzna postanowił poczekać na lekarkę, siedział na korytarzu, godzina szybko minęła, Mata przebrała się i podeszła do Karola.

-Idziemy?- zapytała go.

-Jasne, chodźmy- mężczyzna wstał, kiedy doszli do drzwi otworzył je, wyszli i poszli w stronę pobliskiego parku, przeszli alejkami, usiedli na jednej z ławek.

-Marta, wiele razy zastanawiałem się dlaczego z nas zrezygnowałaś?....- popatrzył na Martę poważnie i zapytał.

-Ja nie chciałam z nas rezygnować, ale Ty wyjechałeś do Krakowa, a ja tu zostałam, a  później to jakoś tak czas szybko minął, studia, praca….Małżeństwo i dzieci…- powiedziała, a w jej oku zakręciła się łza.

-Brakowało mi Ciebie i….brakuje nadal….Marta, nawet nie wiesz jak się ucieszyłem, kiedy znowu Cię zobaczyłem- powiedział i popatrzył na nią.

-Karol, ale ja mam teraz już męża, dzieci…Jestem szczęśliwa- powiedziała patrząc na niego.

-Pamiętasz to zdjęce?-pokazał jej ich wspólne zdjęcie, on na tym zdjęciu prztulał i całował Martę.

-Masz je jeszcze?- zapytała zdziwiona.

-Zawsze nosze je przy  sobie….- powiedział aktor….