Opowiadanie 30 :)

Opowiadanie 30

„Wspólny dyżur, zakochanie i wypadek” 

*Tydzień później

Rano dyżur na Izbie rozpoczęli Marta i Piotr Gawryło, przyjmowali pacjentów, zadzwonił telefon Piotra, po chwili rozmowy wybiegł z Izby, Marta pobiegła za nim.

-Piotr, co jest?- zapytała Marta.

-Muszę lecieć, jestem potrzebny pacjentce i pacjentowi są ranni porażenie prądem, a karetka nie może dojechać, bo stanęła w korku, a inne są w akcji… Zostaje helikopter.

-Piotr, lecę z Tobą! Jest Ci potrzebna pomoc! Nie chcę słuchać odmowy!- Marta ubrała kurtę ratownika.

-No dobra, może Wiktor mnie nie zabije, chodź- ubrał kurtkę i poszli.

Chwilkę później siedzieli w helikopterze, po 5 minutach byli na miejscu, wysiedli i poszli do pacjentów, kiedy dotarli na miejsce pacjentka była nie przytomna, oddychała, a pacjent był przytomny.

-Co tu się stało?- zapytał Piotr.

-Prąd, poraził nas prąd- odrzekł pacjent.

-Marta co z nią?- zapytał Gawryło.

-Nieprzytomna, oddycha, zrobię jej wkłucie, podam płyny i zmierzę ciśnienie, podłączę monitor- powiedziała Marta.

-Zatrzymała się! Robię RKO, podaj mi ambuł- wykonała RKO, oddech nie wracał.

-Defibrylacja! Marta odsuń się!- powiedział Gawryło i wykonał defibrylacje.

-Dalej nic!- powiedziała smutna Marta.

-Ratujcie moją żonę… i dziecko!- powiedział mąż pacjentki.

-Piotr ratujmy ją! Wracaj dziewczyno!- powiedziała Marta.

-Jest wrócił rytm, zaintubuje ją- powiedział Piotr.

-O co za ulga! A z panem ok?- zapytała Marta.

-Tak mi prawie nic nie jest, głowa mnie boli, bo się uderzyłem upadając- opisał pacjent.

-Zabieramy ich- powiedział Piotr.

-Ja zabiorę torbę i…- powiedziała i w połowie urwała, przerwał jej Piotr.

-Ja wrócę po resztę rzeczy, nie możesz dźwigać przecież- powiedział Piotr

Wyszli i poszli do helikoptera, Piotr wrócił po rzeczy, a Marta została z pacjentami, wraz z pilotem, po chwili Piotr wrócił, wsiadł obok Marty. Wystartowali, po 5 minutach byli na miejscu, przed wejściem do szpitala Piotr i Marta spotkali się z Martyną, Piotrem i Wiktorem.

-Marta, a gdzie Ty byłaś?! Nie mów mi, że poleciałaś razem z Piotrem!- powiedział zaniepokojony.

-Tak, ale byłam mu tam potrzebna! Zresztą, ja sama chciałam! Nie martw się nie dźwigałam!- powiedziała Marta. 

-Wiktor, nie złość się, muszę Ci powiedzieć, że Marta świetnie się spisała, chciałbym pracować z nią w Pogotowiu!- powiedział poważnym tonem Piotr.        

-No na pewno, teraz masz o siebie dbać, a nie biegać z noszami, plecakami- powiedział poważnym tonem Wiktor.

-Ja nie jestem chora, jestem lekarzem! – powiedziała i poszła, a Wiktor stał i zamyślił się, po chwili emocje mu opadły, wszedł do środka, odszukał Martę, która była już przebrana i była na Izbie.

-Marta, ja Cię przepraszam, poniosło mnie, masz rację!- powiedział skruszonym tonem.

-Rozumiem, ale ja się bardzo dobrze czuję i naprawdę, byłam tam potrzebna, nie martw się o mnie! Pamiętaj kocham Cię- powiedziała Marta całując Wiktora w czoło.

-Wiem, już wiem, przepraszam! – powiedział i przytulił Martę.

-Ja Cebie też kocham! Musze iść znowu mam wezwanie- powiedział Wiktor wychodząc.

Marta cały czas miała pacjentów, razem z Piotrem pracowało im się dobrze, czuli się świetnie w swoim towarzystwie, dyżur szybko im minął. Po dyżurze Marta miała już wychodzić, kiedy Piotr ją zatrzymał.

-Możemy pogadać?- zapytał.

-Jasne, chodź, pójdziemy na spacer-powiedziała Marta, poszli w stronę parku, usiedli na ławce w samym środku parku.

-Chciałem porozmawiać o Hanie, nie wiem co mam zrobić?- powiedział.

-No, ale z czym?- zapytała zaciekawiona kobieta.

-Ona się stara i w ogóle, ale ja nie wiem czy ją kocham jeszcze… - powiedział smutnym tonem.

-Piotrek, nie nerwowo, poczekaj, zobaczysz jak to będzie, daj sobie czas, jestem pewna, że się Wam ułoży- mówiąc to przytuliła Piotra mocno.

-Co ja bym bez Ciebie zrobił?- zapytał śmiejąc się.

-Zginąłbyś marnie!- zażartowała, uśmiechała się.

-Tak racja! Ja nie wiem, ale jesteś mi bardzo bliska… - powiedział i urwał w połowie.

-Bliska? Jako przyjaciółka! Wiem, wiem- przytaknęła, uśmiechając się promiennie.

Piotr w myślach <No nie do końca jak przyjaciółka, nie mogę jej tego powiedzieć… Zranię za dużo bliskich mi osób>

-Piotr halo, tu Ziemia… Co Ty się tak zamyśliłeś? Pewnie myślisz o Hanie- powiedziała pewna siebie.

-Przepraszam, muszę już iść, ja musze coś przemyśleć… - wstał pożegnał się i poszedł w stronę domu.

Marta posiedziała jeszcze chwilę, myślała co się stało Piotrowi, nie rozumiała co się stało, wstała i poszła do domu, a w domu Wiktor czekał na nią z kolacją.

-Hej Kochanie, zrobiłem kolację!- powiedział witając Martę namiętnym pocałunkiem.

-Co to za okazja? – zapytała.

-Chciałbym wyrazić jak bardzo Cię kocham! Dziś byłem w sklepie i zobacz co kupiłem- Wiktor pokazał Marcie piękne niebieskie i różowe śpioszki.

-Kochanie są piękne!- powiedziała i pocałowała Wiktora, oboje zasiedli do kolacji, zjedli, porozmawiali, spędzili miło czas, Marta oparła się o ramię Wiktora, on ją objął.

-Rozmawiałam z Piotrem, ale jakoś tak szybko poszedł, gadał coś tam, że jestem dla niego bliska, jako przyjaciółka, tak myślę.

-Bliska… A zresztą, na pewno jako przyjaciółka! Na pewno!- powiedział Wiktor.

Piotr w domu cały czas rozmyślał o Marcie, czuł się beznadziejnie, nie chciał dopuścić do siebie tego, że się w niej zakochał… Dobrze wiedział, że ona kocha Wiktora, a jego traktuje tylko jak przyjaciela i to było dla niego najtrudniejsze.

*Dom Piotra

Martyna przyszła na umówioną kolację, była ubrana w piękną szafirową sukienkę i czarny żakiet, a Piotr miał na sobie białą koszulę i spodnie czarne, usiedli do pięknie nakrytego stołu, Piotr zapalił świeczki.

-Piotruś… Jak pięknie, sam wszystko przygotowałeś?- zapytała oniemiała z wrażenia Martyna.

-Tak sam to przygotowałem, cieszę się, że Ci się podoba, idę po kurczaka w cieście- powiedział z uśmiechem Piotr i wyszedł do kuchni, po kilku minutach przyszedł i nałożył Martynie i sobie, usiadł i po 20 minutach zjedli.

-Piotruś było pyszne! Jestem pod wrażeniem- powiedziała Martyna.

-Bardzo się cieszę, naprawdę- wstał podszedł do wieży i włączył płytę z muzyką, podszedł do Martyny.

-Martynka, zatańczymy?- zapytał wyciągając dłoń w jej kierunku.

-Jasne chętnie, z Tobą zawsze!- powiedziała uśmiechając się,

Tańczyli, spoglądając sobie prosto w oczy, Piotrek zbliżył się i pocałował Martynę, ona odwzajemniła pocałunek, nagle ich piękny wieczór przerwał pisk opon dochodzący z zza okna, Martyna i Piotr nie myśląc wiele wybiegli na zewnątrz, podbiegli do samochodu, dostrzegli w nim Piotra Gawryłę, Piotrek otworzył drzwi samochodu i sprawdził oddech, a Martyna dzwoniła na pogotowie.

-Oddycha, ale oddech jest słaby!- powiedział Piotr.

-O karetka już w drodze- powiedziała Martyna.

Po 5 minutach przyjechało pogotowie i zabrali Piotra do Leśnej Góry, Martyna zadzwoniła do Hany, a Piotr do Wiktora.

*Mieszkanie Wiktora i Marty.

Wiktor po odebranym telefonie od Piotra z przykrą wiadomością, nie potrafił ukryć zdenerwowania przed żoną, Marta od razu wyczuła, że jest coś nie tak, zaniepokoiła się.

-Wiktor co się stało?- zapytała Marta.

-Piotr… miał wypadek…- powiedział Wiktor.

-Wypadek? Piotr… Co z nim?- zapytała zdenerwowana Marta, nagle poczuła mocny skurcz, złapała się za brzuch.

-Marta Kochanie, nie denerwuj się, przecież nie możesz- powiedział spokojnie Wiktor.

Marta usiadła na kanapie, przytuliła się do Wiktora, po jej policzkach popłynęły łzy.

-A w jakim jest stanie?- zapytała.

-Nieprzytomny, ale oddycha, teraz się uspokój. – powiedział Wiktor i przytulił Martę.

-Pojedźmy tam!- powiedziała.

-Teraz jesteś zdenerwowana, musisz myśleć o sobie i o dzieciach- powiedział  poważnym tonem.

-Jutro pojedziemy i się dowiemy- powiedział Wiktor.

-No dobrze, zadzwonię do Hany i zapytam- powiedziała.

Po telefonie do Hany kobieta uspokoiła się i zasnęła na kolanach Wiktora.