Opowiadanie 31 :)

Opowiadanie 31

„Utrata pamięci i kłótnia”

*Następny dzień szpital

Marta zanim rozpoczęła dyżur udała się do sali, w której leżał Piotr, z sali wyszła Hana, była zapłakana, Marta zatrzymała się przed drzwiami i zapytała:

-Hana co się stało?- zapytała Marta.

-On mnie nie pamięta…! Stracił pamięć!- krzyknęła zdenerwowana i płacząca Hana.

-Hana, uspokój się, to pewnie wynik wypadku i pewnie nic nie pamięta… - powiedziała Marta przytulając Hanę.

-Może masz rację, ja za bardzo panikuję, przepraszam- przytuliła się do Marty.

-Może ja do niego wejdę?- zapytała Marta.

-Jasne, idź, ja muszę iść na chwile na oddział, zaraz wracam tu- powiedziała i poszła w stronę oddziału.

Marta weszła do sali, podeszła do łóżka Piotra, usiadła na krześle, on ucieszył się na jej widok.

-Marta! Jesteś, czekałem na Ciebie, jak dobrze Cię widzieć!- powiedział szczęśliwy Piotr.

-Cześć Piotr, pamiętasz mnie?- zapytała zszokowana lekarka.

-Jak mam Cię nie pamiętać, przecież jesteś moją żoną!- powiedział Piotr.

-Żoną? … Piotr, to Hana jest Twoją żoną, ja jestem Twoją przyjaciółką!- powiedziała Marta.

-Marta jak możesz tak mówić, ja Cię kocham, rozumiesz!- powiedział Piotr.

-Piotr, pomyliłeś się, ja jestem żoną Wiktora już od ponad pół roku- tłumaczyła mu Marta.

-Marta, co Ty mówisz!- Piotr nie dawał za wygraną uparcie twierdził, że jest jej mężem.

-Poprawię Ci poduszkę- powiedziała Marta i nachyliła się, żeby poprawić poduszkę, wtedy Piotr, złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie, chciał ją pocałować, jednak kobieta wyrwała mu się w tym momencie do sali weszła Hana z Wiktorem.

-Co tu się dzieje?- zapytali równocześnie zaskoczeni Wiktor z Haną.

-Nic, po prostu chciałam poprawić Piotrowi poduszkę…- powiedziała Marta.

-Poduszkę?!- zapytali rozzłoszczeni Hana i Wiktor.

-Czemu macie coś do Marty- mojej żony!- Zostawcie ją- powiedział Piotr chwytając Martę za rękę.

-Żony!..- krzyknęli razem.

-To ja jestem Twoją żoną!- powiedziała Hana z płaczem.

-Marta! Wytłumaczysz mi to? -zapytał Wiktor.

-Piotrek! Puść mnie! Ogarnijcie się! Wszyscy!- powiedziała zdenerwowana Marta i wybiegła z sali, poszła usiąść, źle się poczuła, postanowiła wyjść na zewnątrz, usiadła na ławce, płakała, nie wiedziała co ma zrobić.

-Jak to Twoja żona? Marta jest moją żoną, co Ty mówisz!- powiedział Wiktor.

-Tak, to jest moja żona!- Piotr był przekonany o swojej racji.

-On naprawdę stracił pamięć…  -powiedziała załamana Hana

-Masz rację, a myśmy tak nakrzyczeli na Martę, idę jej poszukać!- powiedział Wiktor i wyszedł.

Wiktor szukał jej w szpitalu nigdzie jej nie było, wyszedł na zewnątrz tam też jej nie było, niepokoił się bardzo tym faktem…

Marta siedząc na ławce myślała o dzieciach, czuła się smutna, ale myśl o nich poprawiała jej humor, nagle na ławce usiadł Artur.

-Boże, to znowu Ty! Jeszcze Ciebie brakowało!- powiedziała Marta.

-Co Ty jesteś taka zła?- zapytał Artur.

-Nie Twój interes, spadaj! –powiedziała i wstała z ławki.

-Marta, no co Ty masz zły dzień, hormony Ci buzują?- zapytał.

-Tak buzują, a Tobie nic do tego… Odczep się w końcu ode mnie! Nie przychodź tu przez Ciebie byłam w szpitalu,… - powiedziała i poszła w stronę szpitala.

Marta idąc w kierunku szpitala spotkała Wiktora, weszła do środka mijając go, on wszedł za nią, szedł zaraz za nią.

-Marta, przesadziliśmy…- powiedział.

-Do prawdy?! Nie, może macie rację?! Może to ja już nie wiem czyją jestem żoną… A może niczyją?!- zapytała ze łzami w oczach.

-Marta! Co Ty mówisz, wiem jesteś zła, przepraszam… - powiedział smutny Wiktor.

-Tak, a za chwilę znowu na mnie nakrzyczycie? Z Haną- powiedziała Marta.

-Nie, nie nakrzyczymy, poniosło nas… Przepraszam, wybacz!- powiedział Wiktor.

-No dobra… Pomyślmy, jak mu pomóc?- zapytała.

-Marta, na razie musimy poczekać, myślę, że to minie- powiedział Wiktor.

-A jak nie?- zapytała.

-Minie- zobaczysz- powiedział przekonany.

Marcie zrobiło się słabo, dostała silnego skurczu, złapała się za brzuch.

-Co się stało?- zapytał Wiktor.

-Słabo mi… - odrzekła Marta.

-Marta, chodź do Hany zbada Cię- powiedział Wiktor.

Poszli do Hany, kobieta była już spokojna, także przeprosiła Martę za wybuch złości, zbadała ja.

-Marta masz bardzo wysokie ciśnienie, dam Ci dziś zwolnienie, zastąpię Cię na Izbie- powiedziała Hana.

-Dziękuję Hana, muszę zadbać o swoje zdrowie- powiedziała Marta.

Marta z Wiktorem poszli do domu

*Mieszkanie Martyny

Martyna czekała na Piotra dwie godziny, nie dawał znaku życia, martwiła się po dwóch godzinach przyszedł do niej.

-Gdzie byłeś? Czemu nie odebrałeś telefonu?- zapytała Martyna.

-Nie odezwałem się, bo musiałem pomóc Basi, tej wiesz, która jeździ na wózku- powiedział Piotr.

-Mogłeś chociaż zadzwonić!- powiedziała zła. 

-Martyna, jesteś zła? A może zazdrosna?- zapytał śmiejąc się.

-To nie jest śmieszne, dla niej masz czas, a dla mnie nie… Wyjdź- krzyknęła zła Martyna.

-Martyna! Przestań- Piotr śmiał się, dziewczyna wyrzuciła go za drzwi, płakała…  

*Dwie godziny później

Do drzwi Martyny zapukał Piotr, kobieta otworzyła mu, była zapłakana, Piotr przytulił ją.

-Przepraszam, powinienem zadzwonić, ale z pomocy Basi nie zrezygnuję, ona potrzebuje pomocy.

- Rozumiem, ale zrozum też mnie, martwiłam się, myślałam, że coś się stało… - powiedziała smutna ocierając łzę.

-Wiem, dotarło to do mnie teraz…- powiedział Piotr.

-Dopiero teraz to do Ciebie dotarło… - zaśmiała się.

-Zawsze wiem jak poprawić Ci humor- powiedział śmiejąc się.

-No jasne- zaśmiała się.

-Mam cos dla Ciebie- Piotr zza pleców wyciągnął piękną czerwoną różę.

-Jaka piękna! –powiedziała szczęśliwa.

-Jest tak piękna, jak Ty- powiedział Strzelecki.

-Och Piotruś!.... – pocałowała Piotra.

- Chodź, na spacer!- poszli razem na spacer do Martyny ulubionego parku, powygłupiali się i wrócili zadowoleni….