Opowiadanie 54 :)

Opowiadanie 54

„Ty za to wypiękniałaś!”

*Tego samego dnia wieczór godzina 20

Było już późno, Marta szybko przebrała się, zabrałą toebkę i przeszłą szybkim krokiem przez cały korytarz, jednak przed drzwiami zatrzymał ją jej przyjaciel- Karol, kunmpel z ogólniaka.

-Marta, zaczekaj, możemy chwilkę pogadać?- zapytał z uśmiechem.

-Trochę się śpieszę do domu, do męża i dzieci…- powiedziała patrząc na młodego aktora, lekko się uśmiechnęła.

-Masz męża? I dzieci? Dawno wzięłaś ślub? Dlaczego  nie poszłaś do szkoły teatralnej, mieliśmy razem studiować…?- zasypał ją mnóstwem pytań, chciał wszystko wiedzieć, był bardzo ciekawy, bo w liceum byli parą, ale później wszystko się skomplikowało.

-Powoli, po kolei….Chodź odprowadzisz mnie i pogadamy- zaproponowała, a mężczyzna otworzył jej drzwi. Wyszli na zewnątrz. Był chłodny wrześniowy wieczór.

Poszli ulicą, Marta popatrzyła na Karola i zaczęła mówić:

Mam męża, od dwóch lat i bliźniaki chłopca i dziewczynkę Filipa i Maję i jeszcze mam przybraną córkę Zosię, jest kochana. Mój mąż jest lekarzem, pracuje w pogotowiu. Dlaczego nie poszłam na aktorstwo….?Odpowiedź jest prosta, nie dostałąm się, nie byłam aż tak zdolna….Za to Ty tak…Ja pisałam odwołanie, ale nic z tego, później postanowiłam, że chcę pomagać ludziom i poszłam na medycynę, jestem anastezjologiem i teraz nie dawn skończyłam specjalizacje  z medycyny ratunkowej i mam pół etatu w szpitalu, a pół w LPR.- powiedziała w skrócie.

-A Ty masz żonę?- zapytała ciekawa.

-Nie, nie mam…- powiedział lekko zawstydzony.

-Dawno Cię nie widziałam, ale nic się nie zmieniłeś, dalej tak samo wyglądasz, masz taki sam charakter…- powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie.

-Ty za to wypiękniałaś!- powiedział i uśmiechnął się serdecznie.

-Taaaa, na pewno…Daj spokój….- zarumieniła się lekko.

-Serio- powiedział radośnie.

-Jesteśmy już pod moim domem, muszę już iśc dzieci czekają i Wiktor- powiedziała i przytuliła go na pożegnanie.

-Dobrze, rozumiem, a możemy się kiedyś spotkać?- zapytał z nadzieją, czuł jakiś sentyment do dawnej miłości.

-Jasne, zadzwoń, proszę- powiedziała i z torebki wyciągnęła swoją wizytówkę, podała mu do ręki, ich dłonie spotkały się, wymienili się spojrzeniami, poczuli się jak przed kilkoma laty…

-To do zobaczenia, powiedziała i poszła schodami do góry

-Do zobaczenia- powiedział uśmiechając się.

Marta weszła do domu, Wiktor przywitał się z nią, usiadła na krześle, opatrzyła się na ścianę, a w jej głowie miliony myśli kłębiły się, nie wiedziała co myśleć, wstała i poszła do łazienki, stojąc przed lustrem popłakała się…

*Miesiąc później

      

Martyna czuła się dobrze, ale chciała już bardzo urodzić, siedziała na kanapie i czytałą książkę, do domu wszedł Piotr, przyszedł przywitał Martynę całusem w policzek.

-Cześć Kochanie, co robisz?- zapytał zaciekawiony.

-Czytam książkę, ale nudzi mnie już- kobieta odrzuciła książkę na stolik.

-Przyniosłem zakupy, zrobię obiad powiedział i się uśmiechnął.

-Super, pomogłabym Ci, ale nie dam rady chodzić za bardzo…- powiedział patrząc na ratownika.

-Martyna, poradzę sobie, Ty odpoczywaj!- powiedział całując ją w policzek.

-Dziękuję!- uśmiechnęła się.

Wyciągnęła telefon i zadzwoniła do Malwiny, po chwili rozmowy z siostrą ucieszyła się, kobieta miałą przyjść do nich w odwiedziny…