Opowiadanie 37 :)

Opowiadanie 37

„Wesele i propozycja Piotra”

*Trzy tygodnie później

Był już początek czerwca, dziś nastał dzień ślubu Martyny i Piotra, Marta już od rana była zabiegana, wcześnie przyjechała do Martyny, żeby pomóc jej w przygotowaniach, zrobiła jej makijaż, następnie Martyna ubrała piękną białą sukienkę, usiadła, a Marta ułożyła jej pięknego koka, a kilka włosów zakręciła i rozpuściła je, polakierowała włosy, usiadła obok Martyny.

-Jak Ci się podoba?- zapytała Marta.

-Marta, Ty powinnaś zostać fryzjerką, albo kosmetyczką, a nie lekarzem- Martyna uśmiechnęła się żartując.

-Cieszę się, że Ci się podoba, a wiesz jednak lepiej się czuję w zawodzie lekarza, lubię pomagać innym, to jest naprawdę fajne- powiedziała uśmiechając się.

Marta była ubrana w szafirową sukienkę, białe buty na koturnie i biały żakiet.

-Marta, a Ty też ślicznie wyglądasz, mimo, że nie dawno urodziłaś to wyglądasz świetnie- powiedziała poważnie Martyna.  

-Świetnie… Martynka co Ty mówisz… Trochę mi się przytyło… No, ale od jutra zapisuję się na siłownię i zamierzam zrzucić kilogramy po ciąży, bo Wiktor znajdzie sobie inną chudszą i ładniejszą- powiedziała uśmiechając się.

-Marta… Proszę Cię, jesteś tak ładna i wcale nie gruba! A po za tym Wiktor, on bardzo Cię kocha, to nie ogląda się za innymi, jestem pewna.- powiedziała pewna siebie Martyna, kładąc rękę na ramieniu Marty.

-Mam nadzieję… A Piotrek  ogarnął się znaczne… Pamiętam jak wszystkie pielęgniarki na SOR-ze podrywał…  - wspominała Marta siedząc obok Martyny.

-To prawda,  zmienił się… Inaczej nie wzięłabym z nim ślubu… - powiedziała Martyna.

-Racja… Zbierajmy się Kochana, jest już 12, a na 13 mamy być w Kościele, a gdzie jest Basia?- zapytała Marta.

-Właśnie nie wiem, powinna już być… Może dojedzie do Kościoła prosto…- powiedziała wychodząc na zewnątrz, zamknęła drzwi i poszła w stronę samochodu Marty, Marta otworzyła jej drzwi, kobieta wsiadła, zamknęła drzwi  i ruszyła w stronę Kościoła.  Po 15 minutach były na miejscu. Wysiadły i czekały na resztę po 5 minutach przyjechali Piotr, jego brat Tomek, który był świadkiem i Wiktor. Wszyscy podeszli do dziewczyn, przywitali się nie poznali Martyny, bo tak pięknie wyglądała.

-Martynka… Pięknie wyglądasz- powiedział uśmiechając się Piotrek.

-Dziękuję Piotruś, Ty też, tylko ten krawat kto Ci tak krzywo zawiązał?- zapytała Martyna śmiejąc się.

-Krawat wiązałem sobie sam- powiedział Piotrek.

-Ja Ci go zawiąże lepiej- powiedziała Martyna, poprawiając krawat.

-A Adam i Basia kiedy będą?- zapytała Martyna.

-Nie wiem, już mieli być… - powiedział zaniepokojony Piotrek.

Tuż przed ślubem Martyna odebrała telefon z wiadomością, że Kinga jest chora i Basi nie będzie, a miała być świadkiem.  Martyna zmartwiła się.

-Może ja mogę zostać świadkiem?- zapytała Marta.

-No pewnie!- powiedziała szczęśliwa Martyna, przytulając Martę.

-O jest Adaś- powiedział Piotr, witając się z przyjacielem.

Wszyscy weszli do Kościoła, usiedli, Marta zapytała Tomka brata Piotra:

-Tomek masz obrączki?

-Mam- powiedział, pokazując okrągłe pudełeczko, trzymał je w ręku.

Przyjaciele Ratowników byli szczęśliwi, wszyscy byli świadkami złożenia sobie wzajemnej przysięgi przez Piotra i Martynę i wymianie obrączek.  Po Mszy ślubnej, wszyscy goście udali się na wesele do małej przytulnej restauracji…. Wesele było bardzo udane wszyscy bawili się wyśmienicie.

*Tydzień później

Marta właśnie opiekowała się dziećmi, ułożyła ich do snu, kiedy do drzwi zadzwonił dzwonek, poszła otworzyć, a w drzwiach zobaczyła Piotra Gawryłę, przywitali się i weszli do salonu.

-Piotr, dawno Cię nie widziałam! Opowiadał co u Ciebie?- zapytała ciekawa Marta, uśmiechając się serdecznie do Piotra.

-Marta po pierwsze mam dla Ciebie propozycję… - powiedział urywając zdanie.

-Propozycję? Jaką? Jestem ciekawa- powiedziała Marta robiąc w kuchni herbatę

-Zwalnia się jeden etat w Lotniczym Pogotowiu Ratunkowym i… Pomyślałem o Tobie!- powiedział Piotr.

Marta weszła do salonu z herbatą, usiadła blisko Piotra, patrzyła na niego, uśmiechnęła się.

-Ja? Lekarzem pogotowia Lotniczego? Mówisz poważnie?- zapytała z uśmiechem.

-Tak, Marta, Ty się naprawdę nadajesz! Wiem co mówię, znam Cię już 4 rok i jestem o tym przekonany- powiedział Piotr uśmiechając się i ściskając jej rękę.

-No dobrze, zastanowię się… Musiałabym zrobić specjalizację z medycyny ratunkowej… -powiedziała Marta.

-To zrobisz! W czym problem?- zapytał Piotr.

-Dzieci… Kto się nimi zajmie?... Muszę pomyśleć… - powiedziała Marta lekko się uśmiechając.

-Dobrze Martusia! Liczę, że jednak się zgodzisz i będziemy razem pracować- powiedział uśmiechając się.

-Wiem, wiem Ty byś bardzo chciał pracować ze mną- uśmiechnęła się.

-Oczywiście, przyjemnością byłaby praca z Tobą, przecież wiesz- powiedział śmiejąc się.

Telefon Piotra zadzwonił, okazało się, ze jest pilnie potrzebny na chirurgii, musiał szybko wyjść, a Marta zabrała się za gotowanie obiadu…