Opowiadanie 2 :)
"Wspólny dyżur Martyny i Piotra i kawa i spacer Wiktora z Martą"

*Następny dzień.

Martyna przyszła jako pierwsza do bazy, przebrała się i czekała na Piotrka, ponieważ dziś mają jeździć w zespole podstawowym, bo Wiktor ma drugą zmianę. Po 5 minutach do pokoju ratowników wchodzi Piotr. Mężczyzna wita dziewczynę z uśmiechem na twarzy.

-Cześć Martyna! Jak tam wyspałaś się?

-Cześć Piotrek, tak wyspałam się i czuję się wspaniale. A Ty jak tam?

-A wiesz super zasnąłem jak małe dziecko :D

-Chciałabym zobaczyć, jak zasypiasz przypominając małe dziecko. :D

-To możesz u mnie zanocować, wtedy się dowiesz :D

-Nie, Piotruś raczej nie skorzystam z Twojej propozycji.

-Martynka jakby co to zawsze możesz u mnie zanocować, gdybyś nie miała się gdzie zatrzymać.

-Dzięki Piotruś, będę pamiętać. Ty też zawsze możesz na mnie liczyć.

-Dzięki kochana jesteś.

-Dziś jeździmy w zespole podstawowym, Wiktor ma dziś drugą zmianę z Adamem.

Piotrek przygotował kawę dla siebie i Martyny, podał jej kawę, zaczęli pić , dostali zgłoszenie do kobiety, która zemdlała w centrum miasta.

Szybko zebrali się i wsiedli do karetki, Piotr ruszył, po 20 minutach byli na miejscu. Podbiegli do leżącej kobiety.

-Halo, słyszy mnie Pani?

Kobieta nie reagowała, Piotr sprawdził puls, oddychała.

-Dobra Martynka zmierz Pani ciśnienie.

-Ok, zaraz to zrobię.

Zmierzyła ciśnienie, przełożyli ją na nosze i podali w karetce płyny. W ambulansie kobieta odzyskała przytomność.

-Gdzie ja jestem?

-Spokojnie, jest Pani w karetce, jedziemy do szpitala, bo zemdlała Pani na ulicy.

Po 15 minutach byli w szpitalu, zawieźli kobietę na Izbę Przyjęć, wyszli.

*Godzina 15

Martyna i Piotr skończyli dyżur, wychodząc minęli się z Wiktorem, który przyszedł na drugą zmianę.

-Jakie masz plany na popołudnie Martyna?

-Dziś idę do kina i na zakupy do galerii z koleżanką. A Ty?

-A ja dziś idę na grilla do Adama.

-To miłego grillowania Ci życzę,

-Dzięki, a Tobie życzę udanego wyjścia z koleżanką.

-Dzięki. Ja idę, bo się spóźnię,

-Pa, leć, do jutra.

Martyna wsiadła na rower i odjechała, a Piotr wsiadł do samochodu i pojechał.

*Kolejny dzień.

Wiktor w restauracji czeka na Martę, z którą był umówiony na kawę, przyszedł trochę wcześniej, po chwili do restauracji wchodzi Marta, dostrzega od razu stolik, przy którym usiadł Wiktor.

-Cześć Wiktor.

Kobieta uśmiechnęła się, usiadła na krześle naprzeciw Wiktora.

-Spóźniłam się?

-Cześć Marta, nie, nie spóźniłaś się, ja przyszedłem trochę wcześniej.

-No tak, Ty nie lubisz się spóźniać.

Kelner przyniósł karty, Wiktor i Marta przeglądają je. Wiktor spogląda na kobietę.

-Wiesz Marta nie poznałem Cię jak weszłaś do środka.

-A co aż tak strasznie wyglądam? :D

-Nie, właśnie bardzo ładnie wyglądasz. J  

-Dzięki za komplement.

-Na co masz ochotę?

-Na kawę, a Ty?

Ja też, a może chcesz jakieś ciasto?

-Tak poproszę szarlotkę z lodami na ciepło.

-A ja wezmę ciasto czekoladowe.

Złożyli zamówienie, po 20 minutach kelner przyniósł kawy i ciasta, po 20 minutach wypili kawy i zjedli ciasta.

-Wiktor, co tam u Twojej córki?

-A wiesz, ciężko jak to w wieku dojrzewania, młoda buntowniczka z niej, a do tego uparta, tak jak ja.

-To na pewno musi Wam być ciężko skoro oboje jesteście tacy uparci.

-Oj, tak czasem jest bardzo trudno, ale dajemy radę.

-A Ty Marta masz dzieci, męża?

-Nie, nie mam ani męża, ani dzieci.

Wiktor spojrzał na Martę, uśmiechnął się.

-Może pójdziemy na spacer, tu nie daleko jest park. Co Ty na to?

Marta spojrzała na Wiktora, uśmiechnęła się, on również się uśmiechnął.

-Jasne, chodźmy.

Wstali i poszli  w kierunku wyjścia, Wiktor otworzył drzwi.

-Proszę Marta.

-Dzięki.

Kobieta wyszła, Wiktor też, poszli ulicą, po 5 minutach byli w parku, szli alejką, która była bardzo kolorowa, pełna kwiatów i drzew.

-Wiktor mogę się Ciebie o coś zapytać, ale to będzie pytanie osobiste.

-Pytaj, postaram się odpowiedzieć.

-Dlaczego taki fajny facet jak Ty, jest sam?

Wiktor spojrzał na Martę poważnym wzrokiem, Marcie zrobiło się wstyd, że poruszyła ten drażliwy temat dla Wiktora.

-Przepraszam, nie powinnam o to pytać, nie mam prawa, to Twoja prywatna sprawa.

-Nie, nic nie szkodzi z nikim o tym nie rozmawiałem, ale czas najwyższy komuś się wygadać.

Usiedli na ławce, mężczyzna spogląda na Martę poważnym wzrokiem, kobieta także jest poważna.

-Od czasu wypadku w górach, kiedy zginęła moja żona, nie rozmawiałem o tym z nikim.. To dla mnie trudny temat, bo ją kochałem bardzo.

-Rozumiem Cię.

-Nie chciałem się z nikim wiązać, bo nie chciałem, aby ktoś inny zajął miejsce Eli i nie chciałem wprowadzać zamętu w życiu mojej córki.

Kobieta nic nie odpowiedziała, skinęła głową na znak, że rozumie, przytuliła Wiktora.

-Nie musisz mówić nic więcej.

Wiktor przytulił się do Marty,

-Dzięki Marta, jakoś mi tak lepiej jak to wyrzuciłem z siebie.

-Na pewno.

-Przepraszam, że teraz jest taka smutna atmosfera.

-Daj spokój, Wiktor nie ma sprawy.

-Sądzę, że Twoja żona chciałaby, żebyś był szczęśliwy, bo przecież zawsze będzie w Twoim sercu.

-To prawda, zawsze będzie w moim sercu, a sądzę, że chciałaby mojego i Zosi szczęścia.

-Nie wiedziałem, że jesteś taka.

-Jaka?

-Taka wrażliwa.

-Taka już jestem i nic na to nie poradzę J

Kobieta się uśmiechnęła, spojrzała na Wiktora.

-No proszę mi się wziąć w garść, to polecenie służbowe :D

-Tak? A przecież nie jesteśmy w szpitalu, tylko w parku.

-Oj nie ważne, dobra to jak wolisz może być poleceniem osobistym.

-Wolę osobistym :D

-No to ok.

Na twarzy mężczyzny pojawił się uśmiech, kobieta także się uśmiechnęła.

-Poprawiłaś mi humor.

-Tak? A czym?

-Rozmową, spacerem i samą Twoją obecnością.

-To się cieszę, cała przyjemność po mojej stronie. :D

Wstali z ławki i poszli dalej, skręcili w inną alejkę, oboje byli zamyśleni i żadne z nich nie usłyszało nadjeżdżającego roweru, rowerzysta nie zdążył zahamować i wjechał prosto w Martę, kobieta przewróciła się na kamienną ścieżkę, w ostatniej chwili Wiktor złapał kobietę, aby nie uderzyła głową o krawężnik.

-Jak Pan jeździ?

-A Państwo jak chodzą?

-Dzwoniłem dzwonkiem, ale Państwo nie słyszeli.

-Dobra już

-Marta słyszysz mnie?

-Tak słyszę… aaa moje kolana, mocno są zadrapane i posiniaczone.

Rowerzysta odjechał, Wiktor i Marta usiedli na ławce która była nie daleko.

-Dasz radę iść?, tu nie daleko zostawiłem samochód i pojedziemy do szpitala, żeby to ktoś obejrzał.

-Tak dam to tylko stłuczenie, nic wielkiego.

-O nie, nie bądź rozsądna, w końcu jestem lekarzem.

-No ja też.

-No właśnie.

Wstali, po 15 minutach doszli do samochodu Wiktora, otworzył samochód, pomógł Marcie usiąść na fotelu pasażera, wyciągnął apteczkę z samochodu, otworzył ją, wyciągnął wodę utlenioną i jałowy opatrunek.

-Teraz Ci to przemyję i dam na to jałowy opatrunek. Dobrze Pani doktor?

-Tak dobrze w końcu jestem w rękach specjalisty medycyny ratunkowej. J

-Dobra.

Opatrzył rany na kolanach, odłożył apteczkę, wsiadł do samochodu, po 10 minutach byli w szpitalu.