Opowiadanie 48 :)

Opowiadanie 48

„Spacer z przygodami i łzy goryczy”

*Tydzień później

Martyna siedziała w pustym domu, w którym panowała cisza, dopiero tydzień była na zwolnieniu lekarskim, a czuła jakby to była wieczność, zastanawiała się jak wytrzyma jeszcze pół roku siedząc i nic nie robiąc, postanowiła wyjść na świeże powietrze, była piękna lipcowa pogoda, słońce świeciło, a promienie słoneczne padały prosto na twarz Martyny, nie myśląc wiele Martyna zabrała z komody swoją małą czarną torebkę, schowała do niej telefon, ubrała buty czarne lekkie baleriny i postanowiła iść po jakąś gazetę i na spacer, bo siedzenie w czterech ścianach nudziło już ją, Martyna była osobą, która nie usiedzi bezczynnie na miejscu, musi coś ciągle robić, bo inaczej zwariuje. Trzasnęła drzwiami i zamknęła je na klucz, wrzuciła klucze do małej kieszeni torebki i wyszła na zewnątrz, skierowała się w stronę ruchliwej ulicy, przy której znajdował się mały kiosk.

-Dzień dobry, poproszę jakąś grubą gazetę, tylko ciekawą, może jakąś popularno-naukową- powiedziała Martyna do sprzedawczyni w kiosku.

-Proszę, 8 zł- powiedziała młoda kobieta.

Martyna wyciągnęła portfel i znalazła podaną kwotę, zapłaciła, schowała portfel i poszła w stronę ulubionego parku, idąc podziwiała piękną zieleń drzew i krzewów, Warszawa była piękna, choć zbyt zatłoczona. A park był położony w ustronnym miejscu, idealnym na odpoczynek. Martyna weszła do parku, a w nim znajdowało się mnóstwo różnych drzew i pięknych krzewów, oraz różnokolorowych kwiatów, które Martyna uwielbiała oglądać i wąchać, podeszła do jej ulubionej alejki, przy której było mnóstwo kwiatów, a na samym środku alejki z kwiatami była piękna fontanna, którą  Martyna bardzo lubiła, postała chwilkę patrząc na tryskającą wodę, a następnie skierowała się w stronę ławki, która stała blisko fontanny, zamknęła oczy, zamyśliła się, myślała o Piotrku, a tym jak bardzo jest dla niej ważny, co teraz robi i o dziecku, które już bardzo mocno kochała. Nagle usłyszała krzyk dobiegający z sąsiedniej alejki. Szybko pobiegła w tamtą stronę, Zobaczyła kobietę w zaawansowanej ciąży, której właśnie odeszły wody.

-Właśnie odeszły mi wody… Mogłaby mi Pani pomóc?- zapytała kobieta.

-Oczywiście, spokojnie. Proszę oddychać, głęboko, już dzwonię po pogotowie, jestem ratownikiem medycznym- powiedziała Martyna nachylając się nad kobietą, wyciągnęła z torebki telefon, wybrała numer Piotrka.

-Halo, Piotrek, przyjedźcie szybko do tego nowo otwartego parku, nazwa wypadła mi z głowy, mam tu rodzącą kobietę!- powiedziała Martyna jednym tchem.

-Dobra już jedziemy! Czekaj na nas!- powiedział i się rozłączył.

Kobieta dostawała coraz mocniejszych skurczy, Martyna zestresowała się, że kobieta zacznie przy niej rodzić, po 5 minutach przyjechało pogotowie, Martyna pomachała, im ręką, żeby wiedzieli gdzie są, szybko pobiegli w ich stronę, Piotr popatrzył na Martynę i się lekko uśmiechnął.

-Kochanie co tu robiłaś?- Miałaś siedzieć w domu!- powiedział Piotr patrząc na nią.  

-Poszłam na spacer, bo w domu mi się nudziło…- powiedziała lekko się uśmiechając.

-No dobra, rozumiem, zabieramy Panią i jedziemy na sygnale do szpitala- powiedział Piotr podnosząc razem z Adamem deskę.

-Dajcie znać co z nią!- powiedziała Martyna i odsunęła się od nich.

-Damy znać Martyna- powiedział Wiktor zerkając na Martynę i kierując się w stronę karetki.

Martyna wzięła do ręki gazetę i poszła w stronę domu, była zmęczona i postanowiła się położyć i odpocząć.

*Ten sam dzień

Zosia właśnie wychodziła ze szkoły, otwierała już drzwi, kiedy nagle poczuła dotyk na swoim ramieniu odwróciła się, zobaczyła Maćka, z którym już dawno nie rozmawiała, czuła się rozgoryczona, nie mogła zrozumieć jego postępowania, dla niej obietnica dana komuś była sprawą honoru, natomiast dla Maćka chyba nie, wolała unikać go w szkole by nie powiedzieć kilku słów za dużo.

-Zosia, możemy pogadać, unikasz mnie, a ja chciałbym wytłumaczyć Ci dlaczego tak się zachowałem, naprawdę nie chciałem Cię zranić….- powiedział Maciek trzymając rękę na jej barku, patrzył na nią z smutną miną.

-Do prawdy? Nie chciałeś?!A ja poczułam się jak śmieć, jak zabawka, którą fajnie jest się pobawić przez chwilkę, a jak mi się znudzi to wyrzucić! Wszyscy jesteście tacy sami! Myślałam, że jesteś inny niż wszyscy, ale tak bardzo się pomyliłam, a ta pomyłka wiele mnie kosztowała wiele łez i czasu, bólu, zresztą Ciebie to pewnie nic nie obchodzi!- powiedziała zła, wyrwała mu się, otworzyła drzwi i uciekła płacząc.

Chłopak był w szoku, jednak szybko zdał sobie sprawę ze swojego błędu, który wszystko zniszczył. Pobiegł za Zośką, dogonił ją na ulicy.

-Zośka! Daj mi szansę!- krzyknął.

-Nie mogę! Nawet jeśli bardzo chcę, to nie umiem….Miałam o Tobie dobre zdanie, ale ono uległo zmianie….- powiedziała odwracając się od niego i idąc dalej wzdłuż ulicy płacząc. Według niej ten przykry rozdział musiał się zakończyć….