Opowiadanie 11 :)

Opowiadanie 11 :)
"Smutne urodziny, wypadek Marty"

*Kilka dni później

Wiktor spotkał na korytarzu Martę, szła z dużym pudłem w rękach.

-Cześć Marta, co Ty masz w tym dużym pudle?- zapytał zaciekawiony Wiktor.

-Cześć Wiktor, w tym pudle jest prezent dla Piotra Gawryły, ma jutro urodziny.

-Aaa, rozumiem…. Urodziny….

-Marta a mam pytanie, chciałabyś iść ze mną na kawę?- zapytał Wiktor.

-Jasne, a kiedy?

-Może w sobotę?

-Tak to dobry pomysł, sobota mi pasuje- powiedziała z uśmiechem Marta.

Wiktor dostał wezwanie, poszedł szybko do karetki Marta poszła na Izbę Przyjęć.

*Następny dzień

Marta idzie do szpitala, kiedy przechodziła na pasach wjechał w nią rozpędzony samochód, kobieta była nieprzytomna, samochód odjechał, ale przechodzień wezwał pogotowie, pudło z prezentem leżało obok Marty, po kilku minutach przyjechało pogotowi, Martyna, Arek i nowy lekarz Maciek.

-Martynka, proszę zrób wkłucie, podaj płyny i leki przeciwbólowe, ale najpierw zmierz ciśnienie.

-Tak, doktorze oczywiście, już się robi… Zaraz przecież to nasza lekarka Marta.

-Tak?- zapytał lekarz.

-Tak.

Martyna była roztrzęsiona, nie mogła się skupić, ponieważ młody lekarz ją oczarował swoim profesjonalizmem i wdziękiem osobistym.

-Halo Martynko słyszysz mnie?

-Tak…

Przemek Zapała przechodził i się zatrzymał, postanowił im pomóc.

-Cześć co się stało? Jestem lekarzem, pomogę Wam.

-Dziękujemy, pomoc się przyda.

-O rany, to przecież Marta… Przyjaciółka Hany i Piotra.

Martyna nie mogła się skupić dlatego Przemek, Arek i Maciek zajęli się Martą, ostrożnie ułożyli ją na nosze, zabrali do karetki, pudło z prezentem także zabrali, cała czwórka szybko wsiadła i pojechali do szpitala, Przemek w karetce wyciąga telefon i wybiera numer Hany.

*W tym samym czasie szpital

Hana czeka na Piotra i Martę w szpitalu, bo tam się umówili, podchodzi do niej Wiktor, który skończył już dyżur.

-Cześć Hana.

-Cześć Wiktor.

-Hana czekasz na kogoś?

-Tak czekam na Martę i Piotra, ale jeszcze ich nie ma…

-Może poszli sami?- powiedział z odrobiną złości i zazdrości w głosie.

-Wiktor… proszę Cię, nie zaczynaj znowu… Ja wiem, że Piotr jest wobec mnie w porządku!- krzyknęła zdenerwowana Hana.

-Widziałem jak Marta wczoraj niosła takie wielkie pudło, mówiła, że to prezent dla Piotra. Ty ślepo ufasz Piotrowi i nie zauważasz, ze Marta i Piotr często, za często się widują…

-No tak, bo dziś Piotr ma urodziny i pewnie coś dla niego fajnego przygotowała jak zawsze. Proszę przestań, wiem, ze Marta i Piotr są PRZYJACIÓŁMI!!

Piotr właśnie przyszedł , przywitał się z Hana i Wiktorem.

-A gdzie Marta?- zapytał Piotr Hanę.

-Właśnie nie wiem, powinna już być, zadzwonię do niej.

Wyciągnęła telefon z kieszeni kitla, w tym momencie jej telefon zadzwonił, na wyświetlaczu zobaczyła napis „dzwoni Przemek”, odebrała.

-Halo Przemek, coś się stało?

-Tak… Marta… Marta miała wypadek, jakiś wariat wjechał w nią rozpędzonym samochodem, jest nie przytomna…  

-O Boże…. Nie…

-My jedziemy, już do szpitala, zaraz będziemy.

Przemek rozłączył się, Hanie telefon wypadł z ręki, po jej policzkach spłynęły ogromne krople łez.

-Hana co się stało?-zapytali Piotr i Wiktor.

 -Marta, Marta…

-Co Marta zapytali zdenerwowani i przerażeni Wiktor z Piotrem.

-Ona miała…. Wypadek…

Hana przytuliła się do Piotra, w tym momencie do szpitala zespół ratowników przywozi Martę.

Hana, Piotr i Wiktor szybko idą zobaczyć co z Martą.

Wiktoria ma dyżur na Izbie, przyjmuje Martę,

-Krew profil urazowy, krzyżówka, TK głowy, kręgosłupa, brzucha, monitorujemy ciśnienie. Zabieramy ją na OIOM.

Hana, Piotr i Wiktor siedzą na korytarzu, czekają na jakieś wieści od Wiktorii, Przemek przychodzi do nich, w rękach trzyma prezent dla Piotr, podaje go Piotrowi.

-Marta na chwilę w karetce odzyskała przytomność i kazała Ci to przekazać.

-Dzięki, co z nią?

-Nie wiem, teraz robią jej badania.-powiedział Przemek.

Wiktoria przychodzi do Hany, Piotra i Wiktora.

-Musimy ją operować… Ma uszkodzony kręgosłup, a do tego jeszcze ma pęknięte jelito… To będzie bardzo trudna operacja. Przemek potrzebuję Cię na asystę, wezmę jeszcze Adama Krajewskiego i Konicę. On zajmie się kręgosłupem, są duże szanse, ze operacja się uda. Bądźcie dobrej myśli, a potem musicie ją wspierać.

-Ok idę się przygotować.

Wiktoria z Przemkiem poszli się przygotować i zamówić blok. Hana, Piotr i Wiktor siedzieli i byli załamani. Zabrali Martę na blok po 6 godzinach operacja się zakończyła, wszyscy lekarze wyszli zmęczeni, ale zadowoleni, a Marta została przewieziona na OIOM.     

Wiktoria poprosiła o konsultację dobrego ortopedę, wraz z Konicom doszli jednogłośnie do wniosku, ze operacja się udała. Znanym ortopedą okazał się kolega  ze studiów Marty jej dawna miłość, mężczyzna postanowił iść zobaczyć co z Martą, ale później. Do Marty na OIOM weszli Hana i Piotr, Marta się obudziła z narkozy.

-Cześć Piotr, dostałeś prezent? Podoba Ci się?

-Marta tak dostałem go, przepraszam, ale nie miałem głowy zajrzeć do pudełka… Martwiłem się o Ciebie bardzo wraz z Haną i… Wiktorem!

-Wiktorem?! On tu jest?-zapytała Marta.

-Tak, tak jest, mamy go do Ciebie poprosić?- zapytała Hana.

-Tak, chciałabym go zobaczyć.

-Już po niego idę. Piotr chodź, zostawimy ich samych.

-Tak oczywiście to my z Haną idziemy, ale przyjdziemy jeszcze- powiedział Piotr.

Wyszli, podeszli do siedzącego na krześle Wiktora.

-Wiktor, Marta chciała, żebyś do niej przyszedł teraz.

-Jasne już idę.

Wstał z krzesła i skierował się w stronę wejścia na OIOM, wszedł, podszedł do łóżka Marty, usiadł na krześle.

-Marta jak dobrze, ze operacja się udała i rokowania są naprawdę bardzo dobre. Wrócisz do pełnej sprawności.

-A jak nie wrócę, przecież to jest kręgosłup… Nigdy nic nie wiadomo….

-Marta nie mów tak proszę Cię, na pewno z tego wyjdziesz! Masz nas, a my będziemy Cię wspierać!- powiedział ciepło Wiktor.

 Marta w myślach <Nas? Tzn… mówi także o sobie! Czyżby wreszcie się domyślił, że nie jest mi obojętny!, jest dla mnie ważny!>

-No, jakoś trudno mi w to uwierzyć, że będzie tak jak przed wypadkiem… Nie mam siły na nic, na rehabilitacje, która być może nie przyniesie żadnych rezultatów i wyląduję na wózku…

-Przestań! Nie możesz tak myśleć, wiem, ze to trudne, ale damy radę!!

-Damy radę? Chyba dam radę?

-Nie! My razem damy radę! Nie zostawię Cię samej, na pewno nie! Zresztą Hana i Piotr tez Cię nie zostawią!

Wiktor złapał Martę za rękę, Marta się lekko uśmiechnęła.

-Nie wątpię!

Telefon Wiktora zadzwonił

-To Zosia przepraszam musze odebrać.

-Halo Zosiu.

-Tato!! Gdzie Ty jesteś, co się stało dyżur skończyłeś 7 godzin temu…

-Przepraszam Zosiu, jestem w szpitalu… Marta miała wypadek.

-O matko… Kiedy przyjedziesz?

-Za niedługo.

Wiktor rozłączył się z Zosią.

-Wiktor, wracaj do domu, Zosia się o Ciebie martwi, a ja mam tu dobra opiekę i za drzwiami Hanę i Piotra.

-No dobrze, przyjdę jutro.

-Jasne przyjdź.

Ucałował Martę w policzek i wyszedł, Piotr postanowił pogodzić się z Wiktorem, bo w sumie go lubi, tylko go denerwuje, ze go oskarża o romans z Martą.

-Wiktor, posłuchaj ja sądzę, ze powinniśmy zakopać topór wojenny dla dobra naszego i Marty.

-No nareszcie!! Myślałam, ze to nigdy nie nastąpi!- powiedziała Hana. I biła brawo.

-Masz rację, to dziecinne!- podał Piotrowi rękę, a Piotr uścisnął jego rękę, Hana była zadowolona.

-Lecę, bo Zośka już do mnie dzwoniła, gdzie jestem tyle czasu.

 Wiktor poszedł a Hana i Piotr poszli do lekarzy dowiedzieć się czegoś więcej o stanie zdrowia Marty.