Kochani Czytelnicy !
Postanowiłam zakończyć moją działalność na tym blogu....Może kiedyś wrócę....
Powód? Nie mam już takiego zapału do pisania o serialu jak kiedyś....Po za tym nie mam już tyle wolnego czasu.....
Gdyby ktoś z Was chciał poczytać coś mojego....W wakacje zaczęłam pisać książki o tematyce sportowej :) Jeśli ktoś z Was lubi piłkę nożną to zapraszam :)
Mój profil na wattpad:
Mint_love
Zapraszam ! :)
Chciałam Wam wszystkim podziękować za wszystkie mile komentarze i wiele ciepłych słów! :)
Dziękuję! :)
Ewa
sobota, 1 października 2016
niedziela, 5 czerwca 2016
Opowiadanie 72 :)
*Dzień później
Kiedy Wiktor wszedł do salonu ukazała się jego oczom śpiącą na kanapie Marta, to nie był sen w żadnym wypadku, zastanawiała go jedna rzecz, dlaczego wszyscy nie rozpoznali, że tamta kobieta nie jest Martą! I dlaczego Piotr wiedząc o tym, że Marta żyje nic mu nie powiedział? Cieszył się, że Marta jednak żyje, bardzo ją kocha, tylko teraz nie wie jak ma się zachować wobec Anny, która przecież była z nim... Nie wiedział zupełnie co ma jej powiedzieć, jednak czuł, że jest jej winny rozmowę, tylko w cztery oczy. Usiadł na fotelu obok kanapy, Marta obudziła się i z uśmiechem powitała męża. Mężczyzna odwzajemnił uśmiech, jego serce było jednak rozdarte, ale jednak silniejsze uczucie żywił do Marty.... Zawsze to taka prawdziwa miłość, Anne też kochał, ale.... miał już żonę, która jednak żyje!
-Marta, jak to się stało, że udało Ci się przeżyć ten wypadek?- zapytał zaciekawiony Wiktor, patrzył na nią, chciał się nacieszyć jej widokiem.
-Ostatkiem sił wyszłam niezauważalnie, ale po wypadku długo nic nie pamiętałam, na miejscu za jakąś chwilkę pojawił się Piotrek Gawryło i wziął mnie do siebie. Ja nic nie pamiętałam, nawet własnego imienia nie pamiętałam, nic...Piotr zabierał mnie regularnie do psychologa na terapię, opowiedział mi, że mam męża, dzieci... To ja poprosiłam go, żeby Ci nic nie mówił do póki nie odzyskam pamięci i słowa dotrzymał. Kiedy tylko wszystko sobie przypomniałam postanowiłam przyjść, chciaż wiedziałam, że jest w Twoim życiu jakaś kobieta... Anna... - opowiedziała całą skomplikowaną historię, która zdawała się być nie prawdopodobna.
-Przepraszam, ale dla mnie to wciąż szokujące! A jak to się stało, że nie straciłaś dziecka? - zapytał spoglądając na Natalię.
-Jakiś cud, inaczej tego nie da się nazwać... Ta kobiea też była w ciąży, to na prawdę ogromny zbieg okoliczności.
.To na prawdę cud- westchnął na wspomnienie tragicznego wypadku.
-Piotr to pawdziwy przyjaciel, na prawdę wszytsko dzięki niemu, cieszę się, że odzyskałam pamięć i że mogłam do Ciebie wrócić.... Bałam się, że nie będzie już dla mnie tu miejsca.... Miałeś prawo ułożyć sobie życie...- powiedziała i mocno się przytuliła do Wiktora.
-Co Ty mówisz! Zawsze bym Cię przyjął jesteś moją żoną! Mam nadzieję, że Anka to zrozumie....
- Myślę, że to zrozumie....- jeszcze mocniej się wtuliła w jego ramiona.
Tymczasem do mieszkania Anny zapukał Stanisław, wieści szybko się rozchodzą, on też juz wiedział o tym, że żona Wiktora wcale nie umarła i że żyje. Postanowił to wykorzystać, wiedział, że Anna jest teraz w ciężkim stanie i dobrze ją znał, dlatego wiedział jak to wykorzystać, zapukał do drzwi, a po chwili Anna je otworzyła.
-Co Ty tu robisz?- zapytała wściekła.
-Przyszedłem Cię odwiedzić. - wszedł do środka.
-Nie zapraszałam Cię do środka! Na pewno już wiesz i chcesz to wykorzystać...- westchnęła ciężko.
-Nie skąd...- skłamał.
-Za dobrze Cię znam....- skwitowała.
-Ania, daj nam proszę szansę....Chciałaś mieć dzieci...- starał się być miły.
-Chciałam, ale to było dawno, zanim nie dowiedziałam się jakim jesteś kretynem...- powiedziała z oburzeniem.
-Ania, proszę, ja się zmieniłem...- dotknął delikatnie jej ręki.
-Nie wierzę!- krzyknęła na niego.
On szybko zbliżył się do niej, złapał ją w pasie i chciał ją pocałowć,, ale kobieta zwinnie mu się owyrwała,
-Staszek, co Ty robisz?- zapytała marszcząc brwi.
-Jak to co? Chciałem Cię pocałować, a Ty mnie odtrącasz...- westchnął znowu podchodząc bliżej.
-Odsuń się!- krzyknęła.
-Nie bądź taka!- złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie.
Chciałą go odepchnąć, ae nie była w stanie... Pocałował ją w usta, kobieta szybko go odepchnęłą i uciekła z mieszkania. wybiegła w kierunku szpitala, Wktor szedł powoli do pracy, chciał porozmawiac z Anną, zobaczył jak kobieta nerwowo biegnie w kierunku szpitala, zawował ją.
-Anka, Anka!- krzyknął w jej kierunku.
-Słucham- rzuciła oschle.
-Ja nie wiedzłem, że Marta żyje! Do wczoraj, ale teraz sama rozumiesz...- strała się jej wyjaśnić.,
-Wiem... Nie musisz mi mówić...Usunę się z Twojego, przepraszam Waszego życia....Nie pasowałąm tam... Wczoraj to dostrzegłam.... Jak widziałam Waszą reakcję na widok Marty, Wasze miny mówiły wszytsto. Zapomnij o mnie...- powiedziała smutnym głosem i weszła do budynku.
Dla Wiktora też to było trudne, dla każdego było to trudne, jedyną osobą, która sie z tego cieszy jest Stanisław, ma świetną okazję, żeby zbliżyć się do Anny, jednak na razie kobieta zdaje się być nie ugięta.
Wiktor wszedł do stacji, wszytscy zaczęli pytać o Martę, Adam, Piotrek, Basia, która przyszła z Adamem.
Anna czuła się tam jak intruz... Postanowiła, że weźmie w pracy urlop i wyjedzie na jakiś czas, a może nawet na zawsze, zawsze miała szansę powroyu do Anglii do szpitala.
Kiedy Wiktor wszedł do salonu ukazała się jego oczom śpiącą na kanapie Marta, to nie był sen w żadnym wypadku, zastanawiała go jedna rzecz, dlaczego wszyscy nie rozpoznali, że tamta kobieta nie jest Martą! I dlaczego Piotr wiedząc o tym, że Marta żyje nic mu nie powiedział? Cieszył się, że Marta jednak żyje, bardzo ją kocha, tylko teraz nie wie jak ma się zachować wobec Anny, która przecież była z nim... Nie wiedział zupełnie co ma jej powiedzieć, jednak czuł, że jest jej winny rozmowę, tylko w cztery oczy. Usiadł na fotelu obok kanapy, Marta obudziła się i z uśmiechem powitała męża. Mężczyzna odwzajemnił uśmiech, jego serce było jednak rozdarte, ale jednak silniejsze uczucie żywił do Marty.... Zawsze to taka prawdziwa miłość, Anne też kochał, ale.... miał już żonę, która jednak żyje!
-Marta, jak to się stało, że udało Ci się przeżyć ten wypadek?- zapytał zaciekawiony Wiktor, patrzył na nią, chciał się nacieszyć jej widokiem.
-Ostatkiem sił wyszłam niezauważalnie, ale po wypadku długo nic nie pamiętałam, na miejscu za jakąś chwilkę pojawił się Piotrek Gawryło i wziął mnie do siebie. Ja nic nie pamiętałam, nawet własnego imienia nie pamiętałam, nic...Piotr zabierał mnie regularnie do psychologa na terapię, opowiedział mi, że mam męża, dzieci... To ja poprosiłam go, żeby Ci nic nie mówił do póki nie odzyskam pamięci i słowa dotrzymał. Kiedy tylko wszystko sobie przypomniałam postanowiłam przyjść, chciaż wiedziałam, że jest w Twoim życiu jakaś kobieta... Anna... - opowiedziała całą skomplikowaną historię, która zdawała się być nie prawdopodobna.
-Przepraszam, ale dla mnie to wciąż szokujące! A jak to się stało, że nie straciłaś dziecka? - zapytał spoglądając na Natalię.
-Jakiś cud, inaczej tego nie da się nazwać... Ta kobiea też była w ciąży, to na prawdę ogromny zbieg okoliczności.
.To na prawdę cud- westchnął na wspomnienie tragicznego wypadku.
-Piotr to pawdziwy przyjaciel, na prawdę wszytsko dzięki niemu, cieszę się, że odzyskałam pamięć i że mogłam do Ciebie wrócić.... Bałam się, że nie będzie już dla mnie tu miejsca.... Miałeś prawo ułożyć sobie życie...- powiedziała i mocno się przytuliła do Wiktora.
-Co Ty mówisz! Zawsze bym Cię przyjął jesteś moją żoną! Mam nadzieję, że Anka to zrozumie....
- Myślę, że to zrozumie....- jeszcze mocniej się wtuliła w jego ramiona.
Tymczasem do mieszkania Anny zapukał Stanisław, wieści szybko się rozchodzą, on też juz wiedział o tym, że żona Wiktora wcale nie umarła i że żyje. Postanowił to wykorzystać, wiedział, że Anna jest teraz w ciężkim stanie i dobrze ją znał, dlatego wiedział jak to wykorzystać, zapukał do drzwi, a po chwili Anna je otworzyła.
-Co Ty tu robisz?- zapytała wściekła.
-Przyszedłem Cię odwiedzić. - wszedł do środka.
-Nie zapraszałam Cię do środka! Na pewno już wiesz i chcesz to wykorzystać...- westchnęła ciężko.
-Nie skąd...- skłamał.
-Za dobrze Cię znam....- skwitowała.
-Ania, daj nam proszę szansę....Chciałaś mieć dzieci...- starał się być miły.
-Chciałam, ale to było dawno, zanim nie dowiedziałam się jakim jesteś kretynem...- powiedziała z oburzeniem.
-Ania, proszę, ja się zmieniłem...- dotknął delikatnie jej ręki.
-Nie wierzę!- krzyknęła na niego.
On szybko zbliżył się do niej, złapał ją w pasie i chciał ją pocałowć,, ale kobieta zwinnie mu się owyrwała,
-Staszek, co Ty robisz?- zapytała marszcząc brwi.
-Jak to co? Chciałem Cię pocałować, a Ty mnie odtrącasz...- westchnął znowu podchodząc bliżej.
-Odsuń się!- krzyknęła.
-Nie bądź taka!- złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie.
Chciałą go odepchnąć, ae nie była w stanie... Pocałował ją w usta, kobieta szybko go odepchnęłą i uciekła z mieszkania. wybiegła w kierunku szpitala, Wktor szedł powoli do pracy, chciał porozmawiac z Anną, zobaczył jak kobieta nerwowo biegnie w kierunku szpitala, zawował ją.
-Anka, Anka!- krzyknął w jej kierunku.
-Słucham- rzuciła oschle.
-Ja nie wiedzłem, że Marta żyje! Do wczoraj, ale teraz sama rozumiesz...- strała się jej wyjaśnić.,
-Wiem... Nie musisz mi mówić...Usunę się z Twojego, przepraszam Waszego życia....Nie pasowałąm tam... Wczoraj to dostrzegłam.... Jak widziałam Waszą reakcję na widok Marty, Wasze miny mówiły wszytsto. Zapomnij o mnie...- powiedziała smutnym głosem i weszła do budynku.
Dla Wiktora też to było trudne, dla każdego było to trudne, jedyną osobą, która sie z tego cieszy jest Stanisław, ma świetną okazję, żeby zbliżyć się do Anny, jednak na razie kobieta zdaje się być nie ugięta.
Wiktor wszedł do stacji, wszytscy zaczęli pytać o Martę, Adam, Piotrek, Basia, która przyszła z Adamem.
Anna czuła się tam jak intruz... Postanowiła, że weźmie w pracy urlop i wyjedzie na jakiś czas, a może nawet na zawsze, zawsze miała szansę powroyu do Anglii do szpitala.
piątek, 3 czerwca 2016
Opowiadanie 71 :)
*Tydzień później
Anna czuła się coraz lepiej, dlatego po tygodniu mogła wyjść ze szpitala, ale tylko pod tym warunkiem, że będzie odpoczywać jeszcze przez co najmniej miesiąc.... Wiktor obiecał Michałowi, że osobiście dopilnuje, aby Anna odpoczywała, zdawał sobie sprawę, że Anna nie lubi jak mówi jej się co ma robić, ale w tej sytuacji nie było żadnego wyjścia. Spakowała wszystkie rzeczy, które miała w szpitalu, zasunęła torbę i chwyciła ją w rękę, kiedy Wiktor to zobaczył niemal natychmiast wyrwał jej tą torbę z ręki.
-Anka, miałaś odpoczywać, a nie dźwigać ciężką torbę, na prawdę jesteś najnieposłuszniejszą pacjentką! - zaśmiał się do niej i wziął od niej torbę z rzeczami.
-Wiktor, daj spokój, poradziłabym sobie- westchnęła i uśmiechnęła się po chwili.
-Wiem, ale....- zaczął mówić.
-Ale...Ty zawsze wiesz lepiej, wspaniały i niezawodny dr Banach wie wszystko lepiej i nie ma dyskusji- zaczęła się śmiać.
-Tak dokładnie, z ust mi to wyjęłaś!- zaśmiał się pod nosem.
Wyszli z budynku, Wiktor wrzucił torbę do bagażnika samochodu, otworzył Ani drzwi i zajął miejsce za kierownicą.
-Jedziemy do domu! powiedział przekręcając energicznie kluczyk w stacyjce, spojrzał na Ankę i ruszy w stronę swojego domu.
-Nie musisz tego robić...- zaczęła mówić Anna, była nie co zakłopotana, nie chciała być dla nikogo ciężarem, a czuła się jak balast nikomu nie potrzebny.
-Nie muszę, ale chcę!- powiedział, kończąc definitywnie ten temat.
-Dziękuję!- wyszeptała opierając głowę o fotel.
-Nie ma za co, wiesz, że....Cię kocham!- powiedział spoglądając na nią z zza kierownicy.
-Wiem! Ja Ciebie też- powiedziała poważnie i spojrzała na niego, uśmiechnęła się.
Dojechali do domu, wysiedli i udali się do środka, w salonie siedziała na łóżku Zosia, była cała zapłakana, Wiktor szybko do niej podbiegł. .
-Zosia, co się stało> Ktoś Cię skrzywdził?- zapytał patrząc na nią
-Ne....Ale...ale...ja dziś widziałam na ulicy...Martę!- powiedziała na nowo zalewając się łzami.
-Córciu, na pewno to ie była Marta! Przecież ona nie żyje!- powiedział, chcć sam miał gdzieś w głębi nadzieję, że może żyje....
-Nie! Ją poznam wszędzie! To nie mogła być pomyłka.
Do ich domu ktoś zapukał, Wiktor poszedł otworzyć, a jego oczom ukazała się kobieta wyglądająca jak Marta! Trzymała na ręku, małe dziecko....A przecież w dniu wypadku Wiktor dowiedział się, że była w ciąży....!
-Marta?- zapytał i wpatrywał się w nią z niedowierzaniem.
-Tak! To ja! Straciłam pamięć, a z wypadku udało mi się ujść z życiem! Uratował mnie Piotr Gawryło! Znalazł mnie, długo nic nie pamiętałam, on powiedział mi, że mam męża, dwójkę cudownych dzieci i Zosię! Zobacz! Obrączka!- pokazała rękę z złota obrączką, mężczyzna stał jak zahipnotyzowany.
-Ja nie mogę w to uwierzyć....! To jest chyba sen! Marta! A czy to masze dziecko?- zapytał patrzać na małe dziecko, które na oko miało jakieś pół roku.
-Tak, to jest Natalia, nasza córka, długo zastanawiałam się czy przyjść...Słyszałam, że ułożyłeś sobie życie z jakąś Anną...- powiedziała wchodząc w głąb domu, a za nią Wiktor.
-Marta!- Zosia d razu do niej podbiegła, uściskała ją, była wyraźnie uszczęśliwiona, poczuła się jak za starych dobrych czasów. Tylko dla Anny nie było już miejsca.
-Pani jednak żyje...- powiedziała Anna łapiąc się za głowę, czuła. się jak by jej się to śniło, nie mogła w to uwierzyć, przecież jak to jest możliwe? Pytała samą siebie, ale nie to było najgorsze....Najgorsza była świadomość tego, że ej związek z Wiktorem nie ma już żadnych szans....
-Ania, poznaj Martę- powiedział Wiktor spoglądając na obie kobiety, najgorsze było to, że obie tak bardzo kochał....No, lae dłużej był z Martą i to było oczywiste, że musi wrócić do domu i byc z nimi, skoro się odnalazła i żyje.
-Wiktor ja wracam do siebie!- zakomunikowała przez ogródek Anna, spojrzała na całą szczęśliwą rodzinę....Dla niej nie było jż tam miejsca....Tyle co wyszła ze szpitala, już myślała, ze wszystko się zaczyna układać, a tu takie rozczarowanie....! Dlaczego to spotyka akurat ją....Czy Marta nie może być z Piotrem? Byłoby tak lepiej dla wszystkich.... A na pewno dla niej,.
Wiedziała, że Wiktor kochał Martę....Kocha nadal! Zobaczyła to w momencie kiedy kobieta stanęła w jego drzwiach, takie rzeczy widać od razu....
Zabrała wszystkie rzeczy i wyszła, szła powoli, nie wiedzaiła co ma ze sobą zrobić.... Stanisław tak ją skrzywdził, a teraz Wiktor.... Jej serce pękło na pół drugi raz....Ten drugi raz boli znacznie bardziej, bo kochała go tak bardzo, ajk nikogo, ale są rzeczy ważne i wazniejsze, jeśli się kogoś kocha, to trzeba się cieszyć jego szczęściem i czasem poświęcić swoje szczęście własne....
Krciłą się tak między ulicami Warszawy, przechodziła koło domu Martyny.
-Ania! Zaczekaj!- krzyknęła za nią Martyna i wybiegła na zewnątrz.
-Hej Martyna...- powiedziała smutnym głosem.
-Nie miałaś byc u Wiktora?- zapytała niczego jeszcze nie świadoma Martyna.
-Miałam i byłam, ale teraz nie ma już tam dla mnie miejsca....- westchnęła głęboko, a po jej bladych jak ściana policzkach popłynęły gorzkie łzy, łzy rozpaczy.
-Jak to nie ma miejsca?! Co Ty mówisz?- dopytywała Strzelecka.
-Tak....Marta wróciła! Ona jednak żyje, na dodatek nie sama wróciła, tylko z półrocznym dzieckiem.... To ich trzecie dziecko, a ja widziałam jak Wiktor na nią patrzy, jak na kobietę swojego życia....Dla mnie świat się załamał.... - powiedziała zanosząc się łzami, Martyna stała jk wryta, była w wielkim szoku!
Przytuliła Annę i zaproponowała jej, żeby zatrzymała się u niej, a pomyślą, co dalej później.
-Marta żyje?- zapytała ponownie.
-Tak, ale moje serce po raz drugi umarło....Już nie ma osoby, którą bym tak pokochała!- płakała.
-Nie mów, tak na pewno znajdziesz ogoś sobie jeszcze- starła się ja pocieszyć.
Anna czuła się coraz lepiej, dlatego po tygodniu mogła wyjść ze szpitala, ale tylko pod tym warunkiem, że będzie odpoczywać jeszcze przez co najmniej miesiąc.... Wiktor obiecał Michałowi, że osobiście dopilnuje, aby Anna odpoczywała, zdawał sobie sprawę, że Anna nie lubi jak mówi jej się co ma robić, ale w tej sytuacji nie było żadnego wyjścia. Spakowała wszystkie rzeczy, które miała w szpitalu, zasunęła torbę i chwyciła ją w rękę, kiedy Wiktor to zobaczył niemal natychmiast wyrwał jej tą torbę z ręki.
-Anka, miałaś odpoczywać, a nie dźwigać ciężką torbę, na prawdę jesteś najnieposłuszniejszą pacjentką! - zaśmiał się do niej i wziął od niej torbę z rzeczami.
-Wiktor, daj spokój, poradziłabym sobie- westchnęła i uśmiechnęła się po chwili.
-Wiem, ale....- zaczął mówić.
-Ale...Ty zawsze wiesz lepiej, wspaniały i niezawodny dr Banach wie wszystko lepiej i nie ma dyskusji- zaczęła się śmiać.
-Tak dokładnie, z ust mi to wyjęłaś!- zaśmiał się pod nosem.
Wyszli z budynku, Wiktor wrzucił torbę do bagażnika samochodu, otworzył Ani drzwi i zajął miejsce za kierownicą.
-Jedziemy do domu! powiedział przekręcając energicznie kluczyk w stacyjce, spojrzał na Ankę i ruszy w stronę swojego domu.
-Nie musisz tego robić...- zaczęła mówić Anna, była nie co zakłopotana, nie chciała być dla nikogo ciężarem, a czuła się jak balast nikomu nie potrzebny.
-Nie muszę, ale chcę!- powiedział, kończąc definitywnie ten temat.
-Dziękuję!- wyszeptała opierając głowę o fotel.
-Nie ma za co, wiesz, że....Cię kocham!- powiedział spoglądając na nią z zza kierownicy.
-Wiem! Ja Ciebie też- powiedziała poważnie i spojrzała na niego, uśmiechnęła się.
Dojechali do domu, wysiedli i udali się do środka, w salonie siedziała na łóżku Zosia, była cała zapłakana, Wiktor szybko do niej podbiegł. .
-Zosia, co się stało> Ktoś Cię skrzywdził?- zapytał patrząc na nią
-Ne....Ale...ale...ja dziś widziałam na ulicy...Martę!- powiedziała na nowo zalewając się łzami.
-Córciu, na pewno to ie była Marta! Przecież ona nie żyje!- powiedział, chcć sam miał gdzieś w głębi nadzieję, że może żyje....
-Nie! Ją poznam wszędzie! To nie mogła być pomyłka.
Do ich domu ktoś zapukał, Wiktor poszedł otworzyć, a jego oczom ukazała się kobieta wyglądająca jak Marta! Trzymała na ręku, małe dziecko....A przecież w dniu wypadku Wiktor dowiedział się, że była w ciąży....!
-Marta?- zapytał i wpatrywał się w nią z niedowierzaniem.
-Tak! To ja! Straciłam pamięć, a z wypadku udało mi się ujść z życiem! Uratował mnie Piotr Gawryło! Znalazł mnie, długo nic nie pamiętałam, on powiedział mi, że mam męża, dwójkę cudownych dzieci i Zosię! Zobacz! Obrączka!- pokazała rękę z złota obrączką, mężczyzna stał jak zahipnotyzowany.
-Ja nie mogę w to uwierzyć....! To jest chyba sen! Marta! A czy to masze dziecko?- zapytał patrzać na małe dziecko, które na oko miało jakieś pół roku.
-Tak, to jest Natalia, nasza córka, długo zastanawiałam się czy przyjść...Słyszałam, że ułożyłeś sobie życie z jakąś Anną...- powiedziała wchodząc w głąb domu, a za nią Wiktor.
-Marta!- Zosia d razu do niej podbiegła, uściskała ją, była wyraźnie uszczęśliwiona, poczuła się jak za starych dobrych czasów. Tylko dla Anny nie było już miejsca.
-Pani jednak żyje...- powiedziała Anna łapiąc się za głowę, czuła. się jak by jej się to śniło, nie mogła w to uwierzyć, przecież jak to jest możliwe? Pytała samą siebie, ale nie to było najgorsze....Najgorsza była świadomość tego, że ej związek z Wiktorem nie ma już żadnych szans....
-Ania, poznaj Martę- powiedział Wiktor spoglądając na obie kobiety, najgorsze było to, że obie tak bardzo kochał....No, lae dłużej był z Martą i to było oczywiste, że musi wrócić do domu i byc z nimi, skoro się odnalazła i żyje.
-Wiktor ja wracam do siebie!- zakomunikowała przez ogródek Anna, spojrzała na całą szczęśliwą rodzinę....Dla niej nie było jż tam miejsca....Tyle co wyszła ze szpitala, już myślała, ze wszystko się zaczyna układać, a tu takie rozczarowanie....! Dlaczego to spotyka akurat ją....Czy Marta nie może być z Piotrem? Byłoby tak lepiej dla wszystkich.... A na pewno dla niej,.
Wiedziała, że Wiktor kochał Martę....Kocha nadal! Zobaczyła to w momencie kiedy kobieta stanęła w jego drzwiach, takie rzeczy widać od razu....
Zabrała wszystkie rzeczy i wyszła, szła powoli, nie wiedzaiła co ma ze sobą zrobić.... Stanisław tak ją skrzywdził, a teraz Wiktor.... Jej serce pękło na pół drugi raz....Ten drugi raz boli znacznie bardziej, bo kochała go tak bardzo, ajk nikogo, ale są rzeczy ważne i wazniejsze, jeśli się kogoś kocha, to trzeba się cieszyć jego szczęściem i czasem poświęcić swoje szczęście własne....
Krciłą się tak między ulicami Warszawy, przechodziła koło domu Martyny.
-Ania! Zaczekaj!- krzyknęła za nią Martyna i wybiegła na zewnątrz.
-Hej Martyna...- powiedziała smutnym głosem.
-Nie miałaś byc u Wiktora?- zapytała niczego jeszcze nie świadoma Martyna.
-Miałam i byłam, ale teraz nie ma już tam dla mnie miejsca....- westchnęła głęboko, a po jej bladych jak ściana policzkach popłynęły gorzkie łzy, łzy rozpaczy.
-Jak to nie ma miejsca?! Co Ty mówisz?- dopytywała Strzelecka.
-Tak....Marta wróciła! Ona jednak żyje, na dodatek nie sama wróciła, tylko z półrocznym dzieckiem.... To ich trzecie dziecko, a ja widziałam jak Wiktor na nią patrzy, jak na kobietę swojego życia....Dla mnie świat się załamał.... - powiedziała zanosząc się łzami, Martyna stała jk wryta, była w wielkim szoku!
Przytuliła Annę i zaproponowała jej, żeby zatrzymała się u niej, a pomyślą, co dalej później.
-Marta żyje?- zapytała ponownie.
-Tak, ale moje serce po raz drugi umarło....Już nie ma osoby, którą bym tak pokochała!- płakała.
-Nie mów, tak na pewno znajdziesz ogoś sobie jeszcze- starła się ja pocieszyć.
sobota, 23 kwietnia 2016
Opowiadanie 70 :)
*20 minut później
Piotrek chodził nerwowo po korytarzu, mijał ludzi, jego serce biło szybkim rytmem. Nie mógł wytrzymać już w tej niepewności i strachu.Nagle z gabinetu wyszedł dr Wójcik, spojrzał na Piotra i rzekł.
-Sytuacja nie była wesoła, ale udało nam się opanować sytuację-powiedział z ulgą.
-Dziękuję! Uratował Pan moje dziecko!-powiedział szczęśliwy.
-Piotr!Martyna musi bardzo się pilnować! -powiedział poważnie.
-Będę jej pilnował-powiedział patrząc na lekarza.
-Koniecznie, możesz do niej wejść-pokazał ręką na salę na przeciwko.
Piotrek wszedł, usiadł na krześle
przy łóżku kobiety.
-Martynka musisz na siebie uważać, bardzo uważać-powiedział patrząc na nią.
-Wiem Piotruś wiem-popatrzyła się na niego i Poglaskala swoj btzuch.
-Szymek tęskni za Tobą,Anna tez jest w szpitalu.ktoś na nią napadl-opisał Piotrek.
-Napadł? Co jej jest?-zapytała wyraźnie zmartwiona.
-Ma uraz głowy i jest w śpiączce farmakologicznej-powiedział smutny Piotr.
-O rany! Kto mógł ją napaść?-zastanawiała się.
-Odpoczywaj, a ja lecę do Szymka. Pa kochanie-ucalowal ją i wyszdl.
-Dobrze-uśmiechnęła się.
Wiktor siedział dzień i noc przy Ani, jej stan nie ulegał poprawie. Parametry były w normie, ale Wiktor nie mógł przestać myśleć kto mógł napaść na Anię. Przypomniał sobie o jej byłym mężu, który już raz ją pobił....I dlaczego nie mógł by tego powtórzyć?
Do szpitala wszedł Stanisław, zapytał gdzie leży Anna, kiedy zobaczył, że Wiktor siedzi przy niej wpadł w furie. Wpadł do sali i zaczął krzyczeć.
-To moja żona! Moja! -krzyczal głośno.
-Żona? Żony się tak nie traktuje! To Ty ją pobiles! -Wiktor chwycił go za koszule i zaczął go szarpać. Piotrek widząc to wpadł do środka, aby ich rozdzielić.
-Doktorze! Niech Pan go puści-powiedzial zdezorientowany Piotr.
-To on pobił Anię!-krzyczał wściekły Wiktor.
-Niech Pan to zostawi policji-powiedzialal Piotrek.
Anna wybudziła się, szamotala sue z rurką do intubacji. Wiktor pobiegł do niej i rozibtubowal ją. Kobieta na widok byłego męża zaczęła płakać.
-Ania uspokoj się!-powiedział gladzac jej reke Wiktor
-Niech on stąd wyjdzie! To on....on mnie pobił-powiedziała cicho Ania.
-Już to stąd zabieram-powiedział Piotrek wyprowadzając go.
-Ania jestem przy tobie-powiedział siadając obok. Kobieta byla bardzo slaba.....
Piotrek zadzwonił na policję i poczekal aż przyjadą.....
Piotrek chodził nerwowo po korytarzu, mijał ludzi, jego serce biło szybkim rytmem. Nie mógł wytrzymać już w tej niepewności i strachu.Nagle z gabinetu wyszedł dr Wójcik, spojrzał na Piotra i rzekł.
-Sytuacja nie była wesoła, ale udało nam się opanować sytuację-powiedział z ulgą.
-Dziękuję! Uratował Pan moje dziecko!-powiedział szczęśliwy.
-Piotr!Martyna musi bardzo się pilnować! -powiedział poważnie.
-Będę jej pilnował-powiedział patrząc na lekarza.
-Koniecznie, możesz do niej wejść-pokazał ręką na salę na przeciwko.
Piotrek wszedł, usiadł na krześle
przy łóżku kobiety.
-Martynka musisz na siebie uważać, bardzo uważać-powiedział patrząc na nią.
-Wiem Piotruś wiem-popatrzyła się na niego i Poglaskala swoj btzuch.
-Szymek tęskni za Tobą,Anna tez jest w szpitalu.ktoś na nią napadl-opisał Piotrek.
-Napadł? Co jej jest?-zapytała wyraźnie zmartwiona.
-Ma uraz głowy i jest w śpiączce farmakologicznej-powiedział smutny Piotr.
-O rany! Kto mógł ją napaść?-zastanawiała się.
-Odpoczywaj, a ja lecę do Szymka. Pa kochanie-ucalowal ją i wyszdl.
-Dobrze-uśmiechnęła się.
Wiktor siedział dzień i noc przy Ani, jej stan nie ulegał poprawie. Parametry były w normie, ale Wiktor nie mógł przestać myśleć kto mógł napaść na Anię. Przypomniał sobie o jej byłym mężu, który już raz ją pobił....I dlaczego nie mógł by tego powtórzyć?
Do szpitala wszedł Stanisław, zapytał gdzie leży Anna, kiedy zobaczył, że Wiktor siedzi przy niej wpadł w furie. Wpadł do sali i zaczął krzyczeć.
-To moja żona! Moja! -krzyczal głośno.
-Żona? Żony się tak nie traktuje! To Ty ją pobiles! -Wiktor chwycił go za koszule i zaczął go szarpać. Piotrek widząc to wpadł do środka, aby ich rozdzielić.
-Doktorze! Niech Pan go puści-powiedzial zdezorientowany Piotr.
-To on pobił Anię!-krzyczał wściekły Wiktor.
-Niech Pan to zostawi policji-powiedzialal Piotrek.
Anna wybudziła się, szamotala sue z rurką do intubacji. Wiktor pobiegł do niej i rozibtubowal ją. Kobieta na widok byłego męża zaczęła płakać.
-Ania uspokoj się!-powiedział gladzac jej reke Wiktor
-Niech on stąd wyjdzie! To on....on mnie pobił-powiedziała cicho Ania.
-Już to stąd zabieram-powiedział Piotrek wyprowadzając go.
-Ania jestem przy tobie-powiedział siadając obok. Kobieta byla bardzo slaba.....
Piotrek zadzwonił na policję i poczekal aż przyjadą.....
Kochani Czytelnicy na jakiś czas muszę zawiesic bloga....
Ostatnio nie mam na nic czasu, a do tego mam jakiś gorszy czas i jeszcze czekają mnie egzaminy.
Zapraszam Was na wattpad !!!! Zapraszam do czytania mojej książki Uprzedzona mój Nick Mint_love
Piszemy też wspólnie z adminka Nikii Książkę o serialu !!! Nasz Nick Nikii_Ewa tytuł książki Pozwól kochać
Dziękuję Wam za każdy komentarz N blogu, za czytanie moich opowiadan! Za wiele miłych słów oraz za uwagi rowniez !!! :*
Ewa
niedziela, 3 kwietnia 2016
Opowiadanie 69 :)
"Jeden dzień dwa wypadki"
Pogotowie przywiozlo na SOR Anne, dyżur pełnił dr Sambor, przez chwilę nic nie mówił.
-Anna straciła dużo krwi i ma uraz głowy, trzeba zrobić rezonans-powiedział Piotrek do lekarza.
-Już zabieramy ją na badania. -powiedział i wskazał pielęgniarka co mają zrobić, a sam wyszedł nie opuszczając z oka Anny, zdaje sobie sprawę co znowu musi przeżywać Wiktor. Wykonano Ani wszystkie potrzebne badania. Kobieta została przeniesiona na OIOM jej stan byl poważny, miała duży obrzęk mózgu, dlatego lekarze podjęli decyzję o wprowadzenie ją w stan śpiączki farmakologicznej, dopoki jej stan się ustabilizuje.
-Zadzwonię do Wiktora.-powiedział do pielęgniarki.
Wydobył z głębokiej kieszeni kitla telefon i wybrał numer Wiktora.
-Halo Wiktor.....Anna jest wprowadzona w stan śpiączki farmakologicznej dopóki obrzęk mózgu nie zacznie się zmniejszać. Wiadomo kto ją pobił?-zapytał Sambor.
-Wiem tylko, że jakiś facet....Przyjadę do szpitala- powiedział szybko.
-Przyjedź! Pomożesz mi na oddziale, mam tu totalna masakre- powiedział załamanym głosem.
-Jadę!- powiedział i się rozlaczyl.. wszyscy mieli pełne ręce roboty.
-Piotrek ogarnij to!- powiedział mu Adam
-Piotrek ogarnij! Wszystko ja? Czy tylko ja tu pracuje? -popatrzył na Adama z złą miną.
-Sory Piotrek, masz rację...-szybko się zreflektowal, poszedł po sprzęt, dawno takiej masakry nie było. Sytuacja była na prawdę napięta i kilka zespolo na miejscu wypadku komunikacyjbego w scislym cebtrum miasta.
-Adam! -krzyknął Piotrek, pacjent miał ogromny krwotok i trzeba było uciekać jego ranę bez przerwy.
Zabrali pacjenta do szpitala. Na izbie czekał już przebrany Wiktor.
-Co mamy?-zapytał patrząc na chłopaków.
-Pacjent, pękła mu tętnica szyjna na skutek uderzenia w szybę samochodu. Reszta zespołów naszych jest na miejscu. -opisal Piotrek.
-23P! Wezwanie na ulicę Żeromskiego 14, wybuch gazu. Wszyscy ewakuowani- powiedziała dyspizytorka.
-Wybuchowy ten dzień....23P przyjąłem. -powiedział i pobiegł do karetki.
-Ciężki dzień-rzucił Adam.
-Nie mogę doczekać się końca dyżuru-powiedział ocierając pot z czola.
Na miejscu było mnóstwo ludzi, którzy byli wysteaszeni. Znowu kilka osób trzeba było ewakuować.
*2 godziny później
Chłopaki jedli obiad, kiedy dostali kolejne wezwanie, ale wtedy nie wiedzieli, że to wezwanie będzie trudne dla obu....
-23P, jedzcie na Kwiatowa 5. Martyna spadła ze schodów....-powiedziała dyspizytorka.
-Martyna? Moja Martyna, spadła ze schodów?! -powiedział wytrzeszczajac oczy.
Szybko Piotrek ruszył z parkingu, w niecałe 5 minut był na miejscu. Wywiad i pobiegł do bloku.
-Martyna! Co Ty zrobiłaś?-zapytał biegnąc do niej.
-Nie wiem szłam i nie zauważyłam schoda i spadłam....-mowila trzymajac sie kurczowo za brzuch.
-Szybko, Adam daj mi kołnierz i deskę!-powiedział nerwowo.
Na szczęście Martyna nie spadła z dużej ilości schodów, ale martwila się o dziecko......
Wiktor załamał się, że tego dnia ktoś napadł na Annę i Martyna spadła ze schodów.....
Jak myślicie co będzie z Anną i Martyna ?
Pogotowie przywiozlo na SOR Anne, dyżur pełnił dr Sambor, przez chwilę nic nie mówił.
-Anna straciła dużo krwi i ma uraz głowy, trzeba zrobić rezonans-powiedział Piotrek do lekarza.
-Już zabieramy ją na badania. -powiedział i wskazał pielęgniarka co mają zrobić, a sam wyszedł nie opuszczając z oka Anny, zdaje sobie sprawę co znowu musi przeżywać Wiktor. Wykonano Ani wszystkie potrzebne badania. Kobieta została przeniesiona na OIOM jej stan byl poważny, miała duży obrzęk mózgu, dlatego lekarze podjęli decyzję o wprowadzenie ją w stan śpiączki farmakologicznej, dopoki jej stan się ustabilizuje.
-Zadzwonię do Wiktora.-powiedział do pielęgniarki.
Wydobył z głębokiej kieszeni kitla telefon i wybrał numer Wiktora.
-Halo Wiktor.....Anna jest wprowadzona w stan śpiączki farmakologicznej dopóki obrzęk mózgu nie zacznie się zmniejszać. Wiadomo kto ją pobił?-zapytał Sambor.
-Wiem tylko, że jakiś facet....Przyjadę do szpitala- powiedział szybko.
-Przyjedź! Pomożesz mi na oddziale, mam tu totalna masakre- powiedział załamanym głosem.
-Jadę!- powiedział i się rozlaczyl.. wszyscy mieli pełne ręce roboty.
-Piotrek ogarnij to!- powiedział mu Adam
-Piotrek ogarnij! Wszystko ja? Czy tylko ja tu pracuje? -popatrzył na Adama z złą miną.
-Sory Piotrek, masz rację...-szybko się zreflektowal, poszedł po sprzęt, dawno takiej masakry nie było. Sytuacja była na prawdę napięta i kilka zespolo na miejscu wypadku komunikacyjbego w scislym cebtrum miasta.
-Adam! -krzyknął Piotrek, pacjent miał ogromny krwotok i trzeba było uciekać jego ranę bez przerwy.
Zabrali pacjenta do szpitala. Na izbie czekał już przebrany Wiktor.
-Co mamy?-zapytał patrząc na chłopaków.
-Pacjent, pękła mu tętnica szyjna na skutek uderzenia w szybę samochodu. Reszta zespołów naszych jest na miejscu. -opisal Piotrek.
-23P! Wezwanie na ulicę Żeromskiego 14, wybuch gazu. Wszyscy ewakuowani- powiedziała dyspizytorka.
-Wybuchowy ten dzień....23P przyjąłem. -powiedział i pobiegł do karetki.
-Ciężki dzień-rzucił Adam.
-Nie mogę doczekać się końca dyżuru-powiedział ocierając pot z czola.
Na miejscu było mnóstwo ludzi, którzy byli wysteaszeni. Znowu kilka osób trzeba było ewakuować.
*2 godziny później
Chłopaki jedli obiad, kiedy dostali kolejne wezwanie, ale wtedy nie wiedzieli, że to wezwanie będzie trudne dla obu....
-23P, jedzcie na Kwiatowa 5. Martyna spadła ze schodów....-powiedziała dyspizytorka.
-Martyna? Moja Martyna, spadła ze schodów?! -powiedział wytrzeszczajac oczy.
Szybko Piotrek ruszył z parkingu, w niecałe 5 minut był na miejscu. Wywiad i pobiegł do bloku.
-Martyna! Co Ty zrobiłaś?-zapytał biegnąc do niej.
-Nie wiem szłam i nie zauważyłam schoda i spadłam....-mowila trzymajac sie kurczowo za brzuch.
-Szybko, Adam daj mi kołnierz i deskę!-powiedział nerwowo.
Na szczęście Martyna nie spadła z dużej ilości schodów, ale martwila się o dziecko......
Wiktor załamał się, że tego dnia ktoś napadł na Annę i Martyna spadła ze schodów.....
Jak myślicie co będzie z Anną i Martyna ?
środa, 23 marca 2016
Opowiadanie 68 :)
Anna siedziała sama w karetce, była trochę smutna, ale nie zalowala tego pocałunku, podobno nie można niczego w życiu żałować. Do karetki wpadł Piotr.
-Mamy wezwanie na Płaską 12, do kobiety z NZK-strescil krótko.
-To jedziemy!- powiedziala szybko, była zamyslona, nie mogła zebrać myśli, kurczę dlaczego zakochanie jest tak fajne z jednej strony, a z drugiej tak denerwujące, bo nie można na niczym się skupić.
-Pani doktor, czemu Pani nic nie mówi?-zapytał patrząc na Annę.
-Jakoś tak zamyslona jestem- krótko odrzekla.
-Chyba zakochana....-śmiał się do kobiety.
-Piotrek, daj spokój-popatrzyła poważnie.
Wysiedli szybko i pobiegli do pacjentki.
-Monitor, i adrenalina dozylnie- rozkazala mu.
-Robi się!-szybko wykonał polecone mu zadania.
-Wróciła do nas-powiedziała z radością.
-Ulga!-uśmiechnął się do Anny.
Wzięli ją do szpitala. Wyszła ze szpitala już przebrana i poszła powoli w stronę domu Wiktora. Nagle ktoś wyszedł zza rogu ulicy, uderzył kobietę silno w głowę, przewróciła się na ulicę, a był to jej były mąż, który nie mógł pogodzić się z tym, że kobieta go już nie kocha i zakochała się w kimś innym. Szybko uciekł zostawiając ranna Anie na ulicy. Wiktor denerwowal się gdzie podziewa się Raiter. Telefon kobiety nieustannie dzwonil.Wiktora coś tchnęlo i postanowił wyjść poszukac blondynki. Idąc zauważył zbiegowisko ludzi i pobiegł sprawdzić co się wydarzyło. Kiedy zobaczyl zakrwawiona Anne przerazil się i szybko sprawdził oddech.
-Ania... Ania....Nie mogę stracić znowu kolejnej osoby....-powiedział załamany. A po chwili przyjechało pogotowie i zabrali Anię do szpitala....
-Mamy wezwanie na Płaską 12, do kobiety z NZK-strescil krótko.
-To jedziemy!- powiedziala szybko, była zamyslona, nie mogła zebrać myśli, kurczę dlaczego zakochanie jest tak fajne z jednej strony, a z drugiej tak denerwujące, bo nie można na niczym się skupić.
-Pani doktor, czemu Pani nic nie mówi?-zapytał patrząc na Annę.
-Jakoś tak zamyslona jestem- krótko odrzekla.
-Chyba zakochana....-śmiał się do kobiety.
-Piotrek, daj spokój-popatrzyła poważnie.
Wysiedli szybko i pobiegli do pacjentki.
-Monitor, i adrenalina dozylnie- rozkazala mu.
-Robi się!-szybko wykonał polecone mu zadania.
-Wróciła do nas-powiedziała z radością.
-Ulga!-uśmiechnął się do Anny.
Wzięli ją do szpitala. Wyszła ze szpitala już przebrana i poszła powoli w stronę domu Wiktora. Nagle ktoś wyszedł zza rogu ulicy, uderzył kobietę silno w głowę, przewróciła się na ulicę, a był to jej były mąż, który nie mógł pogodzić się z tym, że kobieta go już nie kocha i zakochała się w kimś innym. Szybko uciekł zostawiając ranna Anie na ulicy. Wiktor denerwowal się gdzie podziewa się Raiter. Telefon kobiety nieustannie dzwonil.Wiktora coś tchnęlo i postanowił wyjść poszukac blondynki. Idąc zauważył zbiegowisko ludzi i pobiegł sprawdzić co się wydarzyło. Kiedy zobaczyl zakrwawiona Anne przerazil się i szybko sprawdził oddech.
-Ania... Ania....Nie mogę stracić znowu kolejnej osoby....-powiedział załamany. A po chwili przyjechało pogotowie i zabrali Anię do szpitala....
niedziela, 6 marca 2016
Opowiadanie 67 :)
Martyna cały czas była w szpitalu, badali ją chyba już na wszystko...A ona nadal źle się czuła, było jej słabo, miała mdłości, chciała wrócić już do domu do Szymka i Piotra.
-Hej Kochanie! Jak się masz?-zapytał wchodząc do sali Piotrek.
-Słabo, a oni dalej nie wiedzą co mi jest....Kamieni nie mam, wyrostka tez nie....Chce już do domu-powiedzia do Piotra i popatrzyła na niego.
Do sali weszła dr Ola, spojrzała na Martyne i Piotra.
-Wszystko jest jasne! -powiedziała do Martyny.
-Nareszcie! To co mi jest?-zapytala młodej lekarki.
-Martyna....Będziesz mamą! To drugi miesiąc!-Gratulacje!- -Ola uśmiechnęła się serdecznie.
-Nie spodziewałam się, że tak szybko, będę zniwu w ciąży....-powiedziała zaskoczona.
-Cieszę się! -powiedzial Strzelecki i przytulil mocno Martyne.
-To będę mogła już wrócić do domu. -uśmiecha się i pogladzila swój brzuch.
-To za niedługo będzie nas czwórka-powiedział z uśmiechem.
-A ja nie będę mogla wrocic do pracy....nie wiem co na to dr Raiter....-powiedziała zmartwiona.
-Nie martw się! Pogadam z nią-powiedział by ją pocieszyć.
-Sama z nią pogadam. W końcu jest kobietą na pewno zrozumie.-miała nadzieję, że Anna okaże się wyrozumiala.
Anna zauważyła Piotra w jednej z sal i chciała sprawdzić co tam robi. Weszła i spojrzała na jego i Martyne.
--Martyna co Ci jest?-zapytała lekarka.
-Jestem....W ciąży. Wiem, że miałam wrócić do pracy i pomóc w stacji....-mówiła skrępowana.
-Martyna, gratulacje! Nic sie nie martw! Damy rade! -uśmiechnęła się serdecznie
-Dziękuję!-uśmiechnęła się.
-Muszę lecieć, Piotr Ty tez do pracy-powiedziała Raiter.
-Do widzenia! -powiedziała z uśmiechem.
Wyszli z sali i udali się do karetki, Piotr nie krył szczęścia i z każdym się nim dzielił.....
-Hej Kochanie! Jak się masz?-zapytał wchodząc do sali Piotrek.
-Słabo, a oni dalej nie wiedzą co mi jest....Kamieni nie mam, wyrostka tez nie....Chce już do domu-powiedzia do Piotra i popatrzyła na niego.
Do sali weszła dr Ola, spojrzała na Martyne i Piotra.
-Wszystko jest jasne! -powiedziała do Martyny.
-Nareszcie! To co mi jest?-zapytala młodej lekarki.
-Martyna....Będziesz mamą! To drugi miesiąc!-Gratulacje!- -Ola uśmiechnęła się serdecznie.
-Nie spodziewałam się, że tak szybko, będę zniwu w ciąży....-powiedziała zaskoczona.
-Cieszę się! -powiedzial Strzelecki i przytulil mocno Martyne.
-To będę mogła już wrócić do domu. -uśmiecha się i pogladzila swój brzuch.
-To za niedługo będzie nas czwórka-powiedział z uśmiechem.
-A ja nie będę mogla wrocic do pracy....nie wiem co na to dr Raiter....-powiedziała zmartwiona.
-Nie martw się! Pogadam z nią-powiedział by ją pocieszyć.
-Sama z nią pogadam. W końcu jest kobietą na pewno zrozumie.-miała nadzieję, że Anna okaże się wyrozumiala.
Anna zauważyła Piotra w jednej z sal i chciała sprawdzić co tam robi. Weszła i spojrzała na jego i Martyne.
--Martyna co Ci jest?-zapytała lekarka.
-Jestem....W ciąży. Wiem, że miałam wrócić do pracy i pomóc w stacji....-mówiła skrępowana.
-Martyna, gratulacje! Nic sie nie martw! Damy rade! -uśmiechnęła się serdecznie
-Dziękuję!-uśmiechnęła się.
-Muszę lecieć, Piotr Ty tez do pracy-powiedziała Raiter.
-Do widzenia! -powiedziała z uśmiechem.
Wyszli z sali i udali się do karetki, Piotr nie krył szczęścia i z każdym się nim dzielił.....
Subskrybuj:
Posty (Atom)